Ki, gözyaþlarým mavidir öfkeme raðmen
Kucaðýmda taþýdýðým yük benim yüküm
Hayat’ýn eli, dilimde þükür þarkýsý
Sevgi cývýldadýkça kollarým göðü sarar
Ey zaman!
Sýðýnaðýndan bana sýzan rengi solmuþ her cümlede;
Tek bir filiz
Tek bir yaprak
Tek bir kök
Tek bir tohum serpmiþim de
Gün ýþýðýnda açýða çýkacaktýr harmaný
Sokaklarýn ayasýnda
Merhamet dilenmeyen dudu kuþlarý
Kalabalýðý yararak ümit ettiðim o güzel yerde
Dönüp ardýna bakmadan
Taþarak ýrmak kenarýndan
Köprülerden akýp
Sürülmemiþ tarlalardan geçtikçe
Çoraklýk kendini öldürecek
Sade bir dille anlatýlýncaya kadar
Tutsak edilmiþ her hece
Ýki çivi arasýnda çarmýha gerili
Gözleri göðe doruk Selvi aðacý
Henüz doðmamýþ
Mabedin gölgesinde kalan þiirlere
Azat oluncaya kadar dua edecek....
Ümmühan YILDIZ