EŞREFİ GÜZİDE
Bir sabahtý gün yeni doðuyordu ufuktan,
Susuz kalmýþ topraða yaðýyordu buluttan.
Kanarak içiyordu, bu topraklarda yatan,
Dünyayý aydýnlatan, güneþi elde tutan.
Þu vatan gül bahçesi, bahçevaný þu þehit,
Giremez yabancý, kapýda vurulu kilit.
Asumaný da geçti, yoktur onunla eþit,
Bu toprak size vatan, yabancýlara lâhit.
Ayyuka çýktýlar, huzur-u Hâkk’ta asûde,
Ümmet-i Muhammed’in içinde en güzîde.
Sizi güzide eden, iþte bu aþk-ý cezbe,
O cezbe-i dûde ki, vatan için dil-dâde.
Makber deðil yattýðý yer, ervah yine evkâf,
Hepsi de nûr ile pâk, hepsi de bununla sâf.
O lâyemut, o mevût, budur ondaki evsâf,
Eþrefî güzîdedir, burada yatan eslâf.
EKREM GÜRER(1982 ÝSTANBUL)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.