SENİ SON KEZ SEVMEYİ İSTEMESEM DE
Issýz bir orman duygusuydu seni sevmenin.
Üþümüþ kalbim bir de sen
Son yapraklarýný dökmüþ aðaçlar.
Aralarýnda kaybolmuþuz.
Kaybolan ömrün titrettiði þehirlerde almýþýz soluðu.
Saatler kaç olduðunu bilmeden sabahlarý erkenden yoladýr koyulmuþuz.
Hiç hissetmemiþiz ayrýlýðýmýzý.
Anlatmamýþýz kenar mahallelerinden geçenlere,
Ýçimizden geçenler vurmamýþ daha geçmiþin sahilini
Yaþamamýþýz.
Ansýz doðan güneþten mutluluk üretmiþiz aciz gökyüzüne,
Dokunmuþuz aðlayan çocuklarýn hüzünlerine,
Bakýþan gözlerin kalabalýðý delen sessiz yýkýntýmsý hissin,
Ruhumuzun söyletmedikleri için.
Ayrýlýðýn susturan sessizliðinden,
Tozla karýþýk sis bulutlarýyla çevrelenmiþ gün bitimine,
Geçmiþimizin bizi terk etmeyiþine.
Buðulu gözlerinden kalan o eski kaybettiðimiz sevgilinin izlerine.
Konuþmanýn ayrýntýlarýnda kayýp bir sözcük gibi
Týkanmýþ hislerin çýðlýklarý arasýnda,
Ölümün karanlýk sellerinden,
Yetim kalmýþ gökyüzündeki yapayalnýz Ay dedeye.
Bitmeyen sensizlerin karýþtýðý hüznün ýssýz ormanlarýndan getirdiklerine.
Kayýp bir ölü misali cansýz, sevgiliyedir hasret.
Ölüm bir yaðmur gibi düþerken içimize
Sokaklar, kaldýrýmlar ve bir sen.
Ýçimde kararmýþ gökyüzünden aðlayýþlarýný bir dindirsen!
Hasretin öylesi bir ateþ ki bir bilsen!
Anlatamam belki sen ölümün sessizliðinde ardýmdan dua ederken.
Anlayamazsýn yeþil gözlerine aþkýn susuz ýrmaklarýndan nedensiz kaybolduðumu.
Sen ki tükenen zamanýn içinde sessizliðedir gömülen,
Kim bilir hangi ömrün kýyýlarýnda demirlenmiþsin,
Hangi zalim kör kurþunuyla beni beklemekte?
Acýnýn, unutulmanýn dahasý
Bir daha dokunmanýn bembeyaz ellerine.
Ayrýlýk saatinin her nefeste,
Kalan son hüznün yapraklarýný dökeceðini bilerek,
Sensizliðin içimden geçenleri,
Ama artýk sevilmemeyi,
Yaþamýn ufkun karanlýðýnda kaybolan ömrü,
Belki baþka bir sefere gömülürken senin için,
Sonsuz sevda tepesine,
Ayrýlmayý hiç de istemesem de…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.