KAYBEDİLMİŞ YÜREKTEN NEDENSİZ AŞKIN YANKISI
Kalbimi yitirmiþ bir zamanlar önce!
Dokunamamýþtý kimseler!
Uzun kýþ gecelerce aradým onu.
Sabahýn kuþ ötüþüyle üþüyen ellerimin yaralarýndan tanýrdým
Kapanmazdý oysa o yaralar.
Kaybolmuþtum içimden kayalýklarýn arasýndan atarken.
Sefil bir dar boðazýn derinliklerinde bulmuþlardý beni.
Daralmýþ göðsünden vurulmuþ gibiydim sanki.
Anlatýlmýyordu hiçbir þeyi.
Kaybolan ruhumu arýyordum sonraki geceleri,
Kýsalan gündüze düþlerimle sererken sevdiðimi,
Gölgeleri kýsalmýyor da deðildi!
Sararmýþ gökyüzünden damlayan yaðmurlar kimin habercisiydi.
Ya akmaktan korkan zamanýn,
Saatlerin faili meçhul bile deðilken
Öylesine hasret çekmiþsem ki
Aklar düþen saçlarýmdan
Kim bilir neyin eseriydi!
Anýmsar gibiydim þimdi gibi!
Kararmýþ sokaklarýn,
Esen deli vurgunu rüzgârlarýn orta yerinde,
Saatlerin kaldýrýmlarý süpürdüðü sessizlikte,
Ýki yaþamýn kýyýsýndan akan kan!
Ýki bilinmezlik öyküsü!
Bakýþlarýn utangaç sisleriyle akan heyecanýn,
Yüreklerdeki kor olmaya hazýr durmayan kandamlalarýnýn,
Birleþeceðini hissettiðimiz yollarýn,
Ansýzýn sarýlýp kopamayacak kollarýn.
Saplanmýþ gül çiçekleriyle kök salmýþ aþkýmýzýn!
Iþýltýlarýyla þahidi,
Sevinciyle raks eden gökyüzünün efendisi güneþin,
Uykularýndaki yýldýzlarýn.
Heyecanýn zirvelerinden anlatamýyorduk yaþadýklarýmýzý.
Her sabah gün doðumuyla iþe gitmek için yola çýkarken el ele,
Aðaçlar yapraklarýný okþayýp, severken mutluluktan,
Çiçeklerse uçuþan kuþlara bizleridir anlatmakta.
Ne çok þey yaþayacaðýmýz varsa kýsa zamanda,
Ama bilinmez ki günler içten tedirgin,
Þafaklar hala tereddüt içinde.
Yollarsa biraz sessiz.
Sevginin pýnarlarý altýndan geçen kýsacýk 4 kadar ay!
Sonrasý hain bir kazayla
Bilinmez yola doðru savrulan bembeyaz ellerinden tutamadýðým bedenin,
Donuklaþan gözlerin,
Ve bir daha atmaz kalbin.
Kaybolmuþtu güneþ o vakit!
Kuþlar artýk bizi anlatmýyordu!
Aðaçlar dallarýyla küsmüþ ,
Çiçekler kurumaya yüz tutmuþtu.
Ne acýymýþ iþte aramýzdaki engel.
Hayatýnýn baharýnda topraðýna düþtüðün günüyle hüzünlü düþler.
Her hatýrlamayla dökülen kararmýþ yaþlar.
Saatlerin ölüm ruhuyla mý besler ?
Üþüyen ellerim,
Çelimsiz titrek bakýþlarla örtülmüþ gözlerim,
Ve kaybettiðim yüreðimde sen!
Aynalardan dargýndým o vakit!
Kana bulaþmýþ elbisenden her an iç çekiþ,
Ölüme doðru uzanmýþ ,
Ruhumu bir daha sarmayan ellerin.
Hayat soðuk güllerin ýsýttýðý kana bulanmýþ dikenleri gibi
Bir an içimi kanatýp silindin gökyüzüne.
Isýttýðýn ellerime ne derim senden sonra
Ya ölümünden korkmuþ kalbim,
Görmez olmuþ kana bulaný gözlerim.
Bir daha geri dönemez topraðýnla
Terk ettiðin sensiz kalbim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.