GÜZ MEVSİMİNİN SANCILI AŞK-I BULUŞMASI
Yoktum bir zamanlar güz mevsiminin sancýlý zamanlarýnda
Belirsiz boþluða doðru örtemezdim dinmeyen yalnýzlýðý
Susturamazdým kaybolan yýldýzlarýna
Dokunamazdým içimi acýtýrcasýna
Þarapnel parçalarýna sýðýnýr gibiydi yaþadýklarýmýz
Dile gelmez bakýþlarýmýzýn uçuþtuðu sokaklarda
Sonu gelmez her kayboluþun son duraðýnda
Yüreðimizde yaþattýklarýmýzla
Hatýralarýmýzla.
Her güneþ batýþýnda ettiðimiz dualarla
Kýzgýnlýkla yazdýðýmýz birbirimizden uzak eski mektuplardaki satýrlarda
Unutamadýðýmýz aþkýmýzla
Hüzün yaðmurlarýnýn altýndan birbirimize sarýlmýþ kokusunu içimize çektiðimiz toprakla
Bir gün sonu gelmez tutkunun toprakta buluþacaðý sonsuzlukta.
Dinmez acýlarýn,
Kusursuz sevgi arayýþýndaki dokunmak isteyen parmak uçlarýmýzýn
Bir an kaybedeceðini düþünmekten korkan yaþarmýþ gözlerimiz
Nasýl da tükendi denirken yeniden buluþan ayrýlmaz kalplerimiz.
Yaþanmýyormuþ rüzgâra direnen buðday baþaklarýnýn sessiz çýðlýðý
Sonu gelmeyen aþkýn yanan alevleriyle her gece þiirlerimize konuk olaný
Anlatmýyordu her yudumunda baðlandýðýmýz þaraplar
Geceleri hastalýklar içinde yanarken birbirimizedir sayýklatan anlar
Kaybolmuþ silinmeye yüz tutmuþ yaþanmýþ aþktan kalanlar.
Gittiðinden beridir bakmaktan korktuðum eski çerçeveli sararmýþ fotoðrafýnlar
Konuþmak ne kadar acý verirdi ki ardýndan
Sensiz evimizden eþyalar bile her gece yolunu gözler gibiydi
Dokunmak isterdim her iþ çýkýþýnda eline
Uçuþan polenlerin kokusuyla yaþaran gözlerine de
Bir gün bu son seni bekleyiþimdir bilmeden
Yorgun bedenimin titreyen ellerimle sýcacýk tutamadýðým sensiz kalemimden
Sözcüklerden dökülen canlanan hayalin
Sanki bir an yeniden gelecek gibiydin kapýdan o gece
Sözlerini, ýþýltýlý gözlerinin derinliklerindeki bana ait sevgini,
Her þeyini
Her þey bir masalmýþ iþte.
Dökülen yaðmurlarýn ýslattýðý penceremden hep senidir düþlerken
Ruhum acýlarýn ormanýnda kayýp açmaz çiçek
Bakýþlarým son nefesini verdiðin yataðýnda çivilenmiþ
Kokunun geçtiði yastýðýnsa sarýldýðým tek tesellim.
Ýçimde kopan fýrtýnalarý bir bilsen
Yapayalnýz karanlýklarla kuþatýlmýþ þehrimden her mezarýna,
Seni uðurladýðým kara topraða koþarken
Sarýlýrken, öperken
Hasret acýsýyla bir kurþunla yüreðime sýkmayý ne çoktur isterken
Yapamadým sevgili!
Sensiz hatýralarýn sadece hayal
Dokunduðun eþyalarýn,
Bana emanet çocuklarýmýzýn
Kalbimin derinliklerinde hala yaþayan güler yüzlü eþsiz suretin
Kavuþamýyoruz iþte!
Rahat býrakmýyor içimdeki bir þeyler!
Istýrapla yakýp kül ediyor çaresizlik
Hasta yataðým da rahat vermiyor.
Sararan çiçeklerinin ardýndan
Gün aðarýrken bir sabah
Belirsiz bir hastane odasýnda
Bilinçsiz adýný ruhumda sayýklarken
Seninle buluþacaðýmýz o sabah kimseler bilmeden…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.