DAĞLARIN KIZI

DAÐLARIN KIZI
Bir edalý yar için çýktým zümrüt daðlara,
Gözleri üzüm gibi, yüzü karadan kara.
Aþkýn rengi olur mu, can kadar sevilince?
Her gün sever okþarým kýþ mevsimi gelince.
Vefasýz olmasa da kýskanýrým kuþlardan,
Ayrýlýk vakti, diye hep korkarým bahardan.
Saçlarýnýn gölgesi üþütür bedenimi;
Sarýlsam da göremez gözümden düþen nemi.
Balla pekmez kurbandýr gözlerinin yaðýna,
Âþýklarýn mahvolur deðmiþsen dudaðýna.
Sen gönlümün aþkýsýn, soframdaki aþýmsýn,
Ta Adem’den bugüne en büyük savaþýmsýn.
Benim caným sevgilim, gönlümün has budaðý,
Senin için gezerim, týrmanýrým her daðý.
Sende buldum ýpýssýz daðlarda cesareti,
Ey tabiatýn kýzý, Allah’ýn emaneti!
Zaman denen denizin yüzerim kenarýnda,
En soðuk kýþ günleri yaþarým kollarýnda.
Yüreðimde kanýmsýn, gezersin damar damar;
Takma yapma gülleri, en güzeli sende var.
Ýsmin düþmez dilimden, unutma sevdamýzý,
Nasýl anlatsam seni daðlarýn nazlý kýzý!

Ünver PAZARLI

Sosyal Medyada Paylaşın: