Henüz yürümediðin sokaktan geçtim bugün.. Gitmediðin çay bahçesinde oturdum...Genzime doldurmadýðýn kokunu çektim içime.. Tenimi yakmamýþ sýcaðýna dokundum..
Henüz tanýþmadýðýmýz o aný seyrettim gözlerinden.. Ve sözlerinden dökülen o kararsýz heyecaný hissettim..
Henüz...Henüz sevmediðin yüreðimde yer açtým sana.. O deli bakýþýný, o serseri dokunuþunu sevdim... Alabildiðine korkuyordun, utangaç susmalarýn gölgesinde anne kokuyordun..
Henüz aðlamamýþtýn avuçlarýmda, henüz küfretmemiþtin hayata týka basa.. Henüz canýmý yakarcasýna aþýk deðildin bir baþka adama..
Ýsmini bile söylemeden gidiþine, sabaha kadar bende yorulup kalýþýna saplanýp kaldým.. Henüz öpmediðim dudaklarýnýn tadýyla uyandým, henüz etmediðimiz kahvaltýda çayýmý yudumladým..
Henüz.. Henüz ve hala hiç duymadým sesini.. Bu yüzden... Geç kalma sevgili.. Boynumda býrak nefesini.. Sosyal Medyada Paylaşın:
Seyyah Derviş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.