MAZİMİN DERİNLERİNDEKİ ÇOCUKSU AŞKIM...
Geçmiþin derin aðlarýyla örülmüþ yazgýsýna gömülmüþ gibiydi kalbim
Uzak gökyüzünün asi yaðmurlarýnda yeþeren ömrün kenar mahallerinden biriydim.
Ýçimde yalnýzlýðýn sönmeyen acýlý ateþ,
Gözbebeklerimden karanlýk sokaklara dile gelemez yaþlar
Ve sonu gelmez sefaletle örülmüþ açlýðýn çeliþkisi.
Zihnimin doruklarýnda kayýp giden sefil yýldýzlarýn ardýna gizlenmiþ çocuksu hayaller.
Ne kadar kýsaymýþ ömrüm.
Daha ufacýkken yýrtýk elbiselere bürünmüþ koþturduðum vakitler,
Iþýltýlarýn eþliðinde aydýnlanmýþ gökkuþaklarýnýn sonunu gözlerken,
Vakitsiz kalýnmýþ anlarda
Amansýz kaçýþan kuþlar gibi hür olmanýn erdeminden kayýp
Kararmýþ saçlarýmýn üzerinden esen meltem rüzgârlarýnda
Ardýmdan uðurlandým yetim kalmýþ hislerden birkaç cümle.
Yitip giden sevdiðinin ardýna katlanmayan sözcüklerden
Çocukluðun surlarýna terk edilmiþ eski bir tek hecelik aþkýn iþkencesiyle.
Aðýrlaþan hayat koþullarýn
Saçýný süpürge eden sevdalýsýnýn çektiklerinin etkisiyle.
Al yüzlü güneþ bakýþlý,
Yürüdükçe esen rüzgârýn savurduðu sarý saçlarýna dokunmak isteyen kum taneleriyle,
Aðýrdý yaralý yüreðim kanayan hisle.
Bilinmez hüzünle.
Þafaklar taþýyamazdý çocukluk aþklarýmý.
Bilirdim sevginin, o elleri tutuþan sarýpapatyalarýnýn sýcaklýðýný.
Gün doðumundan gün batýmýna dek geçen zamana haykýrýrcasýna
Sarsýlan kelimelerin yorgun yüzlerdeki bitmiþ ömrün karanlýk uðultusunda.
Ne çok yaþanmýþlýk vardý sokaklarda
Karanlýðýn ruhani sultasýnda ay ýþýðýnýn Serenat’ýyla
Yýldýzlarýn asil ruhundan damlayan yaþlarda
Zamansýz geçen hayatýn bir þarapnel tanesiyle kopsa paramparça yüreðin
Topraða düþerken býraktýðý acýlý bakýþta.
Sen bilmezsin sevdiðim yanmýþ parçalanmýþlýðýn hissini.
Ölümün huzuruna çýkacak aþýðýn sefil kederini.
Yüreðin yaðmurlarýnda yýkanan acýmsý aþkýn yeþermeye muhtaç son gül tanelerini
Ayrýlýk zormuþ be sevgili!
Ayrýlmak zormuþ senden uzak kalmanýn nefessizlikten daha öteyken
Kanayan her damla da senden bir daha geri gelmeyeceðimi.
Hazin karanlýk tufanýyla taþlanan topraklarda yetim kalmýþ analardan da öte neydi?
Neydi aþkýn suskun yanardað alevi?
Bilemiyorum ki öylesi!
Sualler zihnimde yankýlanýrken
Uzakta bir yerlerde karanlýðýn alev aldýðý aþkýn þehrinde
Þarapnel sesleri topa tutarken zihnini,
Solgun bakýþlarýndan yavaþça kimseye belli etmeden dökülürken yaþlar
Hazin duygularýn arasýnda hayalim canlansa ,
Yüreðime sýkýþtýrdýðým en sevdiðin gül tanesiyle süslü ýþýltýlý aþklar bahçesinden
Sarsýlan gururun amansýz çocuksu savaþýn esir kalmýþ kurumuþ aþkýn tanelerinden
Elinden tutamadan düþerken birkaç tane
Azgýn yaðmurlarýn karanlýk kurþunlarýnca susturulurken asi gölgem,
Cennetin ýþýklarýyla yýkansa topraðým,
Çürümüþ güllerin feryatlarýyla yankýlansa ruhun,
Sisler kaplasa duygularýný,
Elinden tutup yakalasam seni sokaklarýmdan
Eskimiþ þiirler alev olsa mýsralarýna dokunamadýðým yansalar
Uzayan gök kubbe aydýnlansa o an
Sanki hiçbir þey yaþanmamýþ olsa.
Sanki sen aþkýný topraðýmda haykýramasan!
Yeniden çocuklar gibi mutlu olsak yine…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.