ölürken dünya

konuþamýyordum artýk
dilim çaresiz kalýyordu
söylenecek bir çok þeyde susuyordu
geçip gidiyordu ömür.
öyle bir zamandayýz ki
ne desem boþ.
artýk hiç bir þey anlatýlýr gibi deðildi
susuyordu herkes
susturuluyordu
artýk kimse cevap vermeyecekti
iyi bak þu huzursuz dünyaya
iyi bak...
çocuklar eskisi gibi eðlenemiyor artýk.
çiçekler bile eskisi gibi deðiller.
renksiz ve kokusuz
gül kaybetmiþ neþesini.
kuþlar artýk ötmüyor bahçelerde
konduðu dallar mutsuz.
ýrmaklar eskisi gibi deli, deli akmýyorlar.
yetim çocuk gibi durgunlar
dereler desen artýk son nefesteler.
nereye baksak ayný acý.
gülmeyi unutmuþ yüzler.
sanki o muhabbetler buralarda hiç yaþanmamýþ gibi.
nereye baksak bomboþ
her taraf adeta yangýn yeri
bir kývýlcým bekliyordu suskunlar
gülmeyen bu insanlara birazcýk neþe çok muydu
onlara az biraz neþe çok mu.
yoksa yok mu...
solup giderken hayatlar dünya denilen bu yerde
daha kaç cinayet yaþanacak buralarda kim bilir
daha ne kadar sürecek bu katliamlar
öldürülürken o bakir topaklar.
gelinlik kýzlar gibi sessizdi
yankýlanýrken tecavüz sesleri ormanlardan
her þey ölüyordu
aðýtlarýn o duyulmayan sessizliðinde ölüyordu çok þey
insan ve kan.
neden bu kadar zalim ki insan.
kendi gerçeðini yitirirken
bir kez daha ölüyordu dünyadaki gerçekler
dünya ölürken
ayakta kalýyor mu insan.
mutluluk artýk hepten hayal.
kirpiklerinin ucundaki gözyaþlarýný düþün
unutma o orada kaldýkça senindir.
düþünce ellerin olur
bil ki her ölüm gençtir
ancak ölülerin gençliði yoktur.
*
Mehmet Demir
13.04.2022 Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: