evlat

dinle evlat
zaman dediðin su gibi akýp gider
her gün daha çok yaklaþýr düþünmediðimiz o günler.
çemberin daraldýðýný hissederiz yavaþ, yavaþ.
bulutlarýn bulanýklaþtýðý gibi,
parçalý, bulutlu duygularýn eþliðinde.
o parýltýlar artýk yok eskisi gibi.
hayat bu diyerek geçmiþi düþünürsün.
o en hýzlý zamanlarýný
sonra karanlýklarla dolu geçmiþine gidersin.
bir anlýkta olsa.
*
gölgeyi özleyen güneþin yaktýðý yanýk tenim.
sessizliðimin yaktýðý ýþýk kayýp.
sesler duyulmuyor hiç bir yerden.
bildiðin tüm renkler bile zamana maðlup olurken.
çok þeyler unutuluyordu.
o eski mutluluklarda yok artýk.
gün gelir acýlarýn çoðalýnca anlarsýn çaresizliði.
zamanýn ölümünü izlerken.
*
iþte böyle hayat ruhun terk edecek bedeni vakti gelince.
ten ölecek, topraða girip aslýna rücu edercek
baki deðil bu alem kalmak imkansýz
bitecek bir gün o misafirlik
zaman diliminin o son eþiðindeyiz artýk.
sadece bekliyoruz
*
aþk bu hayatýn olmazsa olmazýdýr.
engellere raðmen yaþanan her þeyde o var.
hayat bu hedefsiz olmaz, cennet bile
bir gün daha ölürken.
çýðlýk atýyor zaman.
*
renkleri solarken dünyanýn unutulur bütün arzular.
gün giderken kendi karanlýðýna.
umutlarýn boðazýna dizildiðinde anlýyorsun.
kuþluk vakti baþlayan umutlar tükenirken.
çaresiz zaman ölüyordu sessiz, sedasýz.
ölürken bile öldürüyordu bir þeyleri
hayat iþte akýp gitti zaman
ihtiyarladýk evlat ihtiyarladýk.

Mehmet Demir
180621 - Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: