Ýnsaný derin olmazlara sürükleyen yükleridir demiþti birisi. Bunu çok geç farkettim ben. Sanki kör ettik gözlerimizi kapattýk herþeye. Ýnsaný insan yapan yükleriyse buna karþý koyamadýðýmýz durumlarý bile olmuþtur. Sustuk sadece tek kelimeyi bile haram ettik kendimize. Yana yýkýla gözden ýrak olduk ama yüklerimiz gönülden ýrak olmadý önemli olan buydu belki de anlayamadýk. O sorumluluðun altýnda ezildik çoðu zaman. Ýnsan yerinde bile duramazken koca dünyaya, kâinata nasýl sýðabilir ki. O yüzden yükler insana ait iyisi de kötüsü de bizler ne kadar bu yolun yolcusuyuz bilmiyorum ama bildiðim bir þey varsa yük sadece geçmiþten kalan hatýralar deðil, yük sadece birkaç eþya yýðýntýsý deðil, yük sadece sýrlar deðil. Asýl yük insanýn kendisiymiþ taþýrmýþ emaneti kendinde. Aþamaz, ezilir, etkilenir, yaþadýðýný bilir ama yediremez. Sadece izi kalýr bu fani mülk üstünde. Sosyal Medyada Paylaşın:
Çilekeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.