S u ç l u

/þýkýr þýkýr ýþýldayan yýldýzlar /
parlaklýðýna kapýlýrsan
aldanýrsýn
gece yaþarlar onlar/




sesin uyandýracak seni
ayaklarýna dolandýrmayacak hýrsýný
acýnýn rengini silen elin olacak
hayat þarkýlarýný seçecek
hüzünlü olanlarýný
dinletmeyecek kulaðýna
ve sen
gülsün diye, gül býrakacaksýn yarana...



yakamozuna kandýðýn gece, kurulur ihtiþâmýyla içine
bir Ýspanyol çingenesinin, ateþli dansýnýn ardýnda
yiter yýldýzlar sert topuk sesleriyle
duyulmayan Lorca’nýn çýðlýðýdýr



boþ kalan sahnenin
arkasýna düþtüðü boþ hayâllerle
yel misâli, durmadan koþarken
þeb-i yeldada kalýr
menzilini þaþýrdýðýn hayat



yüzünü dönmediðin “gün” sükûtta aðlar
ve aðlatýr biriken hýncýnda


gördüðünde ölmeye yüz tutmuþtur
topraðýný sevmeyen çiçek


oyalanmayý bekleyen
ilgiye muhtaç, küçük bir çocuktur yaþam
elma þekerini yaladýkça gülen
güldüðün de, senin de güleceðin


hayat zenginliði
yanabilir, sönebilir /sin ýþýkla
içinde tutabildiðin sabýrla
badýsabada yýkayabilirsin her dem kendini



sarhoþ naralarda boþa giden nefesin
döndükçe, dönen bir atlýkarýnca hýzýnda
bilmediðin
korkuyla heyecan karýþýmý gizli hazzýn
el sürmediðin ýþýldamayan demirin
soðuk taþ balkonun
tutmadýðýn elin suçlusu sensin…


Hâdiye Kaptan


Sosyal Medyada Paylaşın: