Eskiyen yýllarý düþündüm bugün
nedense hep hüzünler hatýrlanýr ya.
Beyaz bir kaðýda kurþun kalemle yazýp
kokulu silgiyle silmek gibi hiçti yaþam..
Gönlümüzün limanýndan
çýktýk beyaz bir yelkenli ile yola.
Aldýrmadan boþluða
açýldýk derin okyanuslara.
Býraktýk kendimizi rüzgarýn esintisine.
Yara aldý bedenimiz kimi zaman.
Boþalttýk güverteden fazlalýklarý.
olmadý yaslandýk dev dalgalara
nefeslendik soðuk sularda.
Güvendik güneþe
kulaç attýk aydýnlýklara.
Karanlýkta yolumuzu þaþýrýp
Savrulduk bilmediðimiz kumsala.
Mavi-beyaz düþler kurup
özgürlüðü yazdýk alnýmýza
Gökyüzünün ardýnda
ararken baþka hayatý
Eceli bekler gibi bekledik
içimizi acýtan nedenleri niçin’leri.
Kendi yarattýðýmýz
hayalleri de sevdik bazen,
Kör bir inat zehirli bir gurur uðruna
sarýldýk yokluðun kayalýklarýna.
Çürüttü her yaðmurda kendini tenimiz.
Pervasýz eþkiyalar geçti kýyýlarýmýzdan
en hoyrat kahkahalarýyla.
Vazgeçmedik yine de
koskocaman bir limaný düþlemekten
Bizi karaya çýkaracak
bir kaptaný beklemekten.
Doðdukça güneþin sýcaðý
rahmet ve bereket doldu sözler
Avuçlara býrakýlan
ateþ kadar sýcacýktý nefesler.
Gerçeklerin içinde
hayaller erimeden.
Baþý sonu hep yalan olsa da;
tam ortasýnda olacaðýz
yine mevsimlerin
Ya da mevsimi olacaðýz
mevsimsiz açan çiçeklerin.
Ferdaca.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.