ölümsüzdü onlar

o patlama sesleri art arda her yerde yankýlanýrken
ölüp ölüp diriliyordu herkes
çýðlýklar içinde boðulurken sesler
kalabalýklarda korku aðlýyordu
ezilirken tomurcuk çiçekler
taze fidanlar yýkýlýyordu daha yolun baþýnda
anlýyorsun ki hayaller ömürlük deðil ölümlükmüþ meðer
*
bekleyiþler uzadýkça zaman geceye koþuyordu
kulaklarda yankýlanan sesler tazeliðini korurken
onlarýn rýzkýna düþen geceydi
prangalara vurulmuþ çaresizliðimiz
hasretime olan hasretimden
baðýþlanma dileði canýmý yakýyordu
geceye ay düþerdi
bize ise yine gölgesi.
*
ayýn þavkýn da ölürken hayallerimiz
bedenlerimiz topraðýn koynuna teslim ediliyordu
artýk duvarlar çok yüksekti
düþlerimiz ise camdandý
sonbaharýn o hüzünlü yüzü yansýyordu her yere.
çamurlu sokaklarýn izlerini silemiyordu yaþananlarý
sol yanýmýza oturmuþ tarifsiz acý
gitmiyordu gitmek bilmiyordu
sessizliðe sarýlýrken karanlýklar
ateþ düþtüðü yerlerde yanýp duruyordu
*
sýla artýk her haliyle gurbet kokuyordu
gölgelerimiz bile silikti
kýrýk camlardan yansýmýyor hiç bir þey
içine aðlýyordu insanlar
biri daha koklanmaya kýyýlamayacak kadar tomurcuk
biriyse ömrünün baharýnda bir gül
kanýyordu yaralarýmýz baktýkça, duydukça kanýyordu
bir gün herkes vuslata erecek
mevsim bahar, olmuþ kýþ olmuþ ne fark eder ki
caddeler sessizliðe gömülmüþ buralarda
sokaklarýnda ise ölüm kokuyordu
sanki ruhunu çalmýþlar buralarýn
baktýkça daha iyi anlýyorsun
her þeyin rengi solmuþ insanlarýn bile
soluk yüzlerde korkular okunurken
acý parça parçaydý
*
hüzün çökmüþ her yere
gözümden dökülürken kor ateþler
geçmiþ düþlerim canlanýyordu gözlerimde
buz kesiyordu her bir yaným
her patlamada ürperirken insanlar
ömürlerinden ömürler gidiyordu
gün gecenin koynuna girerken
o tomurcukla, o gülü saran toprak gibiydi
*
sessizlik duvarlarý sarýyordu her yeri
bir daha olur kaygýsý yaþanýrken
içine aðlýyordu herkes
kanayan yaralarýmýz daha da ustalaþýyor du
biz hep kabuk baðlayan yaralarýmýzdan vurulduk
bir ömre sýðmayan ne varsa hepsini sýðdýrdýk
hayatýn kýyýsýnda ölüyorduk
her þey acýyordu
en çokta gözler
yalnýzlýðýn zindanlarýnda ölürken
ýslanýyordu kirpiklerim gidenlerin ardýndan
geceye karanlýk çökerken
ay gizleniyordu bulutlarýn gölgesinde
sessiz duvarlardaki izler kapanýrken
akýllarda yaþananlar kalýyordu
tabelaya kazýnan isimler
artýk ölümsüzdü ölenler

Mehmet Demir
24.11.2022 Karkamýþ / Gaziantep




Sosyal Medyada Paylaşın: