DÜŞ SARMALI

Dýþarýda lapa lapa kar yaðýyor,
Bense puslu bir camýn arkasýndan
Çocukluðumun çýð düþmüþ,
Düþlerini ýsýtma telaþýndayým.

Pencereme yansýyan ben, ben deðilim,
Çýðlýklarýmý yansýtmýyor, bu resmin,
Oysa iliklerimde hep ayný sýzý var,
Yanýlsamalara aldanmayýn, ben deðilim…
Sadece uzun metrajlý bir filmin
Ýlk sahnesini izliyorum

Ve zamanýn yorgunluðuna yenilmiþ,
Hissiyat fakiri bu þehrin göbeðinde,
Adým atýþýmý hissettirmeden,
Volta atýyorum.
Yosun tutmuþ kaldýrým taþlarý üzerinde.

Nasýl desem bilemem ki,
Hoyratça harcanmýþ hayallerim yüzünden,
Hezeyanlarýmla dolu bu sokaklar,
Kocamýþ bir çýnarýn gölgesinde yetim kaldý,
Ýsyana yeltenen duygular.

Ýþte bu yüzden;
Çelimsiz ve yorgun düþlerimin
Özgürlüðüne adadým kendimi,
Bu yüzdendir Kaf daðýnýn eteðinde,
Anka kuþunu bekledim yýllar yýlý,

Bir haykýrýþ vaktidir belki de,
Düþlerimin; varlýðýný hatýrlatmak için
Belki de zaman akýþýna býrakmýþtý geçmiþi,
Belki de sesim bu kadar gür deðildi,

Bakmayýn öyle, masum deðil geçmiþ.
Karanlýða gömülmüþ gerçeðin,
Aydýnlýða açýlan kapýsýný çalmaktayým..

Hangi gerçekliði arýyordu zaman?
Beni mi?
Bensizliði mi?
Yoksa umuda açýlan yolcuðumun
Pas tutmuþ anahtarýný mý?

Erdal EBEM

Sosyal Medyada Paylaşın: