MÂ'NÂ

Kâ-lu beladan baþlar yaþamýn o ilk sözü,
Baþtan sona bir sýnav yaþamak iþin özü,
Þu ömrün ince hattý, önce kulluktan baþlar,
Ondan sonra oturur, yerli yerine taþlar,
Hayatýn girdabýndan kurtuluþ basit öykü,
Yoksa yüklemezdi Rab, bedene aðýr yükü,

Paketlenmiþ kainat, sunulmuþ bir tepside,
Dað, taþ, deniz, hava, su, emanettir hepsi de.
Parýldayan güneþ var, yýllardýr bak uzaktan,
Geceye düþen körlük, farksýz mýdýr tuzaktan
Mehtaba batan güneþ, doðan ay!a hediye.
Hep düþünmeli adem, sonumuz nedir diye
Sebepsiz deðildir ki, varlýk dünyasýnda mana,
Ýstiyorsan bakýver, hayat veren o kana,
Kehkeþanlar hep vardý, yok olan sensin elbet,
Sanma ki ebediyen, sana kalacak mabet.
Var oluþ hikâyende sana sunulmuþ maksat,
Sanma sorulmayacak, yaptýðýn bunca hasat,

Ol Havva’yý Adem’den ayrý düþüren yemdi,
Düþünmez mi ey Adem, bizi var eden kimdi,
O Ýnsan ki deryaya hüküm satar her daim,
Mülkü veren rahmandýr, asla olamaz kaim
Heyhat! Nedir ki bu hýrs, sahibül zaman nerde,
Görmez misin hala sen, birleþir hep mahþerde.

Aþýk Firgatli/Erdal ebem
16.10.2010

Sosyal Medyada Paylaşın: