Ölüme Ağıt veyahut Bir Sonbahar
Herkes uzakta
Yüzüm, aynada, uzakta
ve Ay ýþýðý, güneþi kýskandýrarak geçiyor yüz çizgilerime yakýþan karanlýðýyla
ey karanlýk! Issýzlýðýn ortasýnda, zamaný unuttur bana
ateþ böceklerinden korkan bir çocuk gibi sarýl topraða
ki yürünmez mi topraðýn altýnda yahut bir bahar mevsimi
kýrlangýçlarýn gölgesi dumanlý bir uçuþ gibi
Susmak, acýyan yüzümü saklayan bedenimin içinde
Ruhuma küsmek ve sesimi kaybedecek kadar aðrýmak
yine iþte burada, kimsenin bilmediði bu soðuk toprakta, ölsem
Ah bir ölsem, kuzgunlarýn bile otlamadýðý bir kýþ sabahý
Hava karanlýk bile olsa ölsem ve buna sadece rüzgâr þahit olsa
Rüzgâr ki saçlarýnda sesi ve dilimde adýnýn yangýný
Alev alev tutuþtururken gözlerimin içini ki bahanesi bu
Biliyorsun, içim hep yanýp kül olmaya meyilli
Bir ,iki ve yaklaþýyor sonbahar
ve biliyorsun sevgilim mevsimler,bazen birbirini takip etmezler
Dönüyor yapraklar ve titreyerek düþüyor öze
Tekrar ýsýnana deðin uyuyor
Ve tüm bunlarýn izini zamaný kül eden bir katil sürüyor
Üç dört ve tam kýþ gelecekken…
yeni yetme beþin tonlarca kez altýnda yenik düþerken, acýnýn yankýsýna aldanýp gözlerim
Gözlerim diyorum, gözlerim ve nehir
Neden Çingene bir kýzýn ayak bastýðý topraðý ýslatýyor hiç bilmiyorum
Seni bir çiçeðin tekrar açma telaþýyla topraðý kavuþur gibi kucaklýyorum
Beni affet sevgilim, kabilin özlemini dindiren habil gibi senden kaçýyorum
En çok tam da ölecekken, seni sevmenin doruklarýnda
örse inen çekiç gibi titriyorum
seni baðýþlýyorum sevgilim
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.