KİMSE(SİZ)

Romatizmalarý tutmuþ bir keder
Dizlerine almýþ cehennemini doluyor
Pencere önünde yeleðinin orta düðmesini iliklerken
Zehrini dil ucuyla dudaklarýnda taþýyor
Ne kapý çalýyor ne pencereler aralanýyor
Gelen yok, gideni tarihten düþmüyor
Bildiðin bilmediðin
Var dediðin, yok saydýðýn kimsesizliðim

Üç yaþýndan kýrküçüne kadar
Dolamýþým kakülünü parmaklarýma
Seyrediyorum göz bebeklerini
Ey benim servetim, sandýk sandýk çoðalaným
Bahçe bahar açan çiçeðim
Kimsesizliðim

Kýrmýzý pabuçlarý da kederli
Ayaklarý hep yalýn
Sýrtý hep ince
Kýrbacýný savuruyor, zemherinin hakký rüzgarýn kavlince
Ey benim ince bir tül gibi titreyen; nazlý nazenin
Garip kimsesizliðim

Bir baðrý yanýk türküdür, rüzgara verilmiþ
Bir kýrýk gönül, kader deyip geçilmiþ
Bir odada bin gözyaþý döktüðüm geceler
Dua dua yükselirken ahým
Vadedilmiþ koçlar
Vazgeçilmiþ ömür
Tünerse pencereye yýrtýcý bir kanarya
Müjdesi ayaklarýna dolanýr
Diliini kýrýp susar bir güvercin

Sessizliðin endamýnca hüzün
Ey benim lisaný noksan
Harfsiz hecesiz kimsesizliðim...
Sosyal Medyada Paylaşın: