Bin yüzüm sana doğru…

Bir yüzüm çevirsem de senden
Bin yüzüm sana doðru…

Benim annem zaten öldü dedi ve güldü çocuk
O güldü biz sustuk
Bir keder bir gülümsemeye sýðar mý
Bir cenaze tabutuna uzanýr
Bir tabutu bir acý gülümseme omuzlar mý
O tabutu her gün taþýr mý çocuk
Sýðdýrdý iþte…
Ve taþýdý günlerce...

Babasýnýn ellerindeydi annesinin kaný
O parmaklýklar arkasýnda kurutuyor ellerini
Vicdaný belki sýrýl sýklam
Çocuðun yalnýzlýðý bellki ömür boyu
Kalabalýðý bölerek yürüyor söndürüp güneþlerini
Yüzünde eðreti bir tebessüm
Gözlerinde kýrgýn bulutlar
Mevsim zaten sonbahar dedi ve güldü çocuk
Baþladý yaðmurlar...

Bir çocuðun gözlerinde kayboluruz bazen
Bazen kirpikleri sýralanýr kalbimiz boyu
Bazen sevinçleri
Gülüþüne inmeyiz göz ile kaþ arasýnda bir minik hikaye...

Hüzünlüyse sessizce
Neþeliyse birlikte gülücükler eþliðinde
Dudak kývrýmýna inmeyiz, sustukça büyür o hikaye

Anneler ölmeseydi
Olabilseydi öyle
Ölmeseydi keþke
isyan deðil acizane bir hüznün ültimasyon talebi sanki
Annesiz çocuk olunmuyorki
Olunmuyor iþte...


// Benim annem zaten öldü dedi ve güldü...//


Sosyal Medyada Paylaşın: