Ýki þeritli bir yolda giderim hiç kimseye yol vermeden taþar içimdeki derin kuyudan göz yaþým öðretirim sevmeyi ney olup saza yýllar sonrasýnýn penceresinden bakarým hatýralarýma dikenler arasýnda ,mavi bir çiçeði takarým yakama kabuslarýmý uyuturum parmak uçlarýmda.
Yok kimseye kinim öfkem ne de baþka düþüncem ne yarým kalmýþ bir þiir ne de bir cümlem kalbime emanet hep öznem.
Her hikaye yoldur derler ya yaþayana Sözcüklerin peþine takýlýp kadere raðmen sarýlýrým kadere adýndaki harflerle aydýnlýðýndan kopmayan bir ay gibi durursun göðsümün ortasýnda gölgemin mahzenine sindikçe kimliðin T’uzak gibidir her gece uçurum olurum gözlerinin içinde yol biter can biter An biter sevmek ne çok edebiyat ne çok þiirdir devrilen cümlelerimde..
Hani diyor ya þiir ’’Gözlerin bir ülke ben yüreðinde bir þehir..’’ Ýþte o benim iþte o Sensin .. hadi uyu bizi sevdiðim gecenin içinde uyanýk rüya gibi dilinden omurgama biriksin kelimelerin nefesini ensemde hissedeyim þiirime kelam yüreðime yemin en güzel emanettir bana sevgin..!
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ferda,ca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.