Ben o derin þakaklarýný: Alnýnýn teri, hüznün cevheri ve en büyük kýzgýnlýklarýnýn yüzüne vuran dehlizlerini gösterdiði için sevdim.
O çizgiler ki, bir maden iþçisinin hasretle aldýðý nefes gibiydi. Güneþe çýkýnca da "çok þükür bu günde nefes aldým" dedirtirdi.
Kederlendiðinde çatýlan kaþlarýn buz tutmuþ þelalenin yazýn gümbür gümbür akmasý gibi hiddetlenirdi. Gözlerinin ateþiyle birleþince, zaptý zor bir savasçý gibi de, tüm kaleleri tek tek fethederdi.
Alnýndaki gizem dünyada yazýlmýþ en kalýn kitap gibi okunurdu. Acýnýn özen gösteren eli, tüm kývrýmlara kuytu bucak sürükler, bir hikayede öldürürken diðerinde mutlu sonla veda ederdi.
Bu çizgilere amade olan yüreðim yorulsa da, beni benden ötelere götürür "ölmek de neymiþ "ben bizi dirilteceðim" der gibi keskinleþtikçe keskinleþirdi.
Ah o çizgiler, o derin çizgiler... Bazen kaybettiklerimi buldurur, bazen bilmediklerimi gösterir, bazen de bir çocuðun beklemediði bir an yüzüne yediði tokat gibi çaresiz ve kimsesiz hissettirirdi. Tüm beklentilerimi azad ettigim andaysa, yýldýrýmýn yeryüzüne indiði hýzla yumuþar ve sarmaþýk misali sarýp mestederdi.
Simdi lütfen uzat þakaðýný bana doðru. Anlatmayý baþaramadýðýn her þeyi anlatan derin þakaklarýný öpeyim ve "bu gün de çaresizliðin içinde nefesimi "aldým" diyeyim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serpil Çavuşoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.