Ben "iki yakam bir araya gelemiyor sensiz" diyeceðim sen yine güleceksin. Sen güleceksin ya, ben ölümün son mýsrasýna süzüleceðim. Yaþarken ölmenin getirdiði zulüm ile çekemediðim nefeslere yar olacaðým, iþte öyle!
"Ýþte öyle" dediðim sesim kendime neden yabancý geldi þimdi? Sadece sesim olsa gam yemeye oturmayacaðým aþk sofralarýna.
Þimdilerin hepsi yabancýlýðý sever olmuþ sanki. Sofralardaki kýrýntýlarý bile toplamaya mecalim kalmamýþ ki. Yakalarým birleþemiyor. Çünkü; ateþ ile birlikte acýnýn dansýný getiriyorlar peþlerinden.
Hadi, madem þimdi gidesin var en olmazlara git he mi? Öyle bir git ki, sorgular bile senin peþine düþmeye utansýnlar. Öyle bir git ki, bulanan sular geçit bulup arkandan aksýnlar. Ve sen þimdi öyle bir git ki; duysun dünya, yazgýma vurduðun tokadý kýyamete býraktým, artýk uzatmasýnlar.
Serpil Çavuþoðlu Tarih : 13/04/2013 - 22:34
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serpil Çavuşoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.