Aşikarım
Ýçimden bir selâ sesi dýþýma doðru haþmetle taþýyor.
Pür dikkat dinliyorum, bu sela kimin?
Kimindi þu suretimde taþýdýðým her þeyi gören gözler,
Üzerime acýyla dokunmuþ bu ten,
Nefesimle ýsýttýðým buz tutmuþ bu eller,
Kimindi kimin?
Koskoca aleme yayýlmýþ bu sis, bu sessizlik kimindi?
Araf’ýn zulümkâr ellerine beni teslim eden kimdi kim?
Yetim kalan sesim gündüzün ilk ýþýklarýyla
kendini duvarlara çarpa çarpa can çekiþirken, geceleri de sükûtun zifiri karanlýðýnda azraille bir þovalye gibi dövüþüyor.
Peki kimdi içimdeki bu ýzdýrabýn sebebi
kim?
Bitmeyen uçurumlardan cehennem boyu
zebanilere doðru düþen bu yüreðimi kimdi tutmayan kim?
Kendimi emanet ettiðim kendimden bile
hýzla kayýp düþüyorum.Kimdim ben
söyle kim?
Kimdim biliyor musun?
Aþikâr’dým.
En aþikâr, en gerçektim ben.
Aþk; ömrünü hayallere tutunarak yaþar aþikârý görünce tutmayý býrakýp dalýndan koparmýþ.
Ýþte ben aþkýn tutamadýðý o aþikârým.
Kendi selâsýný okuyup kendini defneden
bir aþikâr...
En aþikâr.
Serpil Çavuþoðlu
Tarih: 13/02/2022 - 02:42
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serpil Çavuşoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.