Severek Ayrılmak
Severek Ayrýlmak
Hiç gelmesini istemediðim bir andý o an....
Yüzümüzden hüzün damlalarý akýyorken yere,
Bir elvedaya sýðdýrdýk tüm geçmiþimizi.
Yine ellerin ellerimi býrakmýyor bak, gözlerin gözlerimde kaldý bu gece...
Oysa ki söyleyecek çok söz vardý dilimde ve de binlerce hece.
Severek ayrýlmak ne zormuþ meðer.
Ýçinde binlerce ben olduðunu bilerek veda etmek, elveda demek ne zormuþ.....
Ýsteksizce gelen ayrýlýðýn rengi, hiç bir renge benzemez derlerdi .....
Bir kara bulutu anýmsatýr sana...
Yaðan her damlasýnýn bir tarafý siyah bir tarafý gri....
Sanki tüm canlýlýðýný kaybetmiþ, yaðma hevesi bitmiþ gibi.
Þimdi daha iyi anlýyorum, suyun bedene, sevginin de ruha nasýl can verdiðini..
Ýçimizde, sanki, ölüme davetiye çýkarmýþçasýna dinmeyen sancýlar,
can çekiþiyor tüm acýlar....
Bir kalem var elimde, durmadan seni yazan.
Ve bir þair var yüreðimde, seni anlatýp, þiir yapan.
Ýþte bir yudum daha çektim, soðuyan kahvemden,
dudaklarýmdan yüreðime akan sensin sen
Sahi konusu açýlmýþken, sorsana bir kendine.
’’Böyle ayrýlýklar da, kalan mý daha çok acý çeker yoksa giden mi? ’’diye...
O günlerde yanýnda huzuru yudumlatan sen,
þimdilerde sadece yokluðunu fýsýldatýyorsun kulaðýma.
Severek uzak kalmak ne zormuþ meðer.
Ne zormuþ ellerini tutamamak,
Kaçak bir yolcu gibi durmadan seni aramak.
Bakma öyle, üzgünce gözlerime.
Biliyorum.... Senin de anlatamadýðýn çok þeyler var dilinde...
Tek acý çeken ben deðilim biliyorum. Sende ayný duygu ve hisleri yaþýyorsun benimle.
Gönül sahnene aldýðýn, tüm samimiyetiyle baþrolü oynattýðýn , en önemli kiþiydim sende.
Bitmesini istemediðin sonsuza giden bir yol,
gönül bahçeni süsleyen, en deðerli çiçektim kalbinde.
Ve sende biliyorsun ki....
Sen benim okuduðum en güzel roman, sýðýndýðým en huzurlu liman...
Sen kýzgýn çöllerde, güneþin altýnda yürürken bulduðum su,
hayata gülüþüm, ölüme korkusuzca yürüyüþümdün.
Gidiþin, yol vermekten baþka çare býrakmadý bana.
Öyle bir açtýn ki ayrýlýðýn kapýsýný....
Sanki, makam arabasý geçsin diye ,
eskortluk yapan polislerin, yolu açýþlarýna benziyordu, açtýðýn tüm kapýlar.
Mecburduk ayrý kalmaya.
Artýk, körelmiþ bir yalnýzlýksýn kalbimde.
Zincire vurulmuþ mahkumlar gibi, tüm mazimiz.
Sýrtýmda fýrtýnalý bir rüzgar, hayalimde bize ayrýlýk türküsünü okuyan gardiyanlar....
Ne zaman el uzatýp tutmaya kalksam seni
canlanýp, bir bir diriliyor, ayrýlýklar....
Ne tuhaf bir kelimedir bu ’’ Hoþça kal’’
Hoþ kalabilir mi insan! Ayrýlýðýn gözyaþlarýný, kalbinin en derin köþelerinde yaþarken?
Hoþ kalabilir mi? Yýllarca birlikte gezdiði sokaklarda, yalnýzlýk adýmlarýný atarken.?
Sonsuza kadar bir daha birleþemeyecekken ellerimiz , hoþ kalabilir mi yüreðimiz?
O yüzden hoþ çakal deme bana. Ne olur. Hoþ kalamýyorum çünkü,
sensizliðin mührünü basmýþken hayatýma. hoþ kalamýyorum anlasana ....
01.06. 2022 Çarþamba.
Mercan Nur
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.