Biz çok öldük ya sizler

/daðýn fermanýnda, çocukluðunu bilmeden büyüdüler
tam kanat çýrpacakken hayata
kýrýldý kanatlarý topraða düþtüler/




kýzgýn damarlarýndan akan kan, bulaþtý yüzüme
kan kardaþým
unuttun mu ? bizim çamurdan misketlerimiz vardý
bu çirkin, demir bilyeleri kimler verdi eline


bu kaçýncý sýnama/ yapma yapma yapma
görmez misin ? elindeki kardeþ kurþunudur
vurma kardaþým vurma
yolculuk vakti deðil, bizi erken yolculama



/ boþuna gümbürdemezdi bu gök
çýðdý arkasý mutlak
daðlarýn fermaný buyruk
ne analar, ne bebeler yitti gitti bu yolda
geçmez, geçmeyecek acýlarýn nasýrý /



doya doya görmeden, ýþýðýyla gülmeden
ezip geçti günü silindir gece
yaþamak mecburiyetten ibâret sadece


“kan yerde kalmayacak” diyorlar
kan yýkanýr da
genizde kalýr kesif kokusu


yaþamdan caymýþ
uykuya tok gözlerde
artar kara toprak sevdasý


’acýnýz acýmýzdýr’ demek, boþ lâftýr beyim
hani doktorlar bi lâf ediyolar “aðrý eþiðin yüksek” diye
sizinki ondan herhal
damlarýmýz gibi, bizde her þey düþük
belki de bundan sebep, ölümle boy ölçüþemedik


zorla ölüme yatýrýlanlar bizim çocuklarýmýz
bu araf bizim a n l a m a d ý n ý z
beyim, sizin hiç çocuðunuz þehit olmuþ muy du?


ýslýkla geçmez bu korku
geçilmez taze kazýlmýþ topraktaki tümsek
ve yeni yontulmuþ tahta kokusu


varýn gidin bakýn beyim
oluk oluk kan içiyor toprak
kör saðýr duruþunuza haykýrýyor
altýnda uzanmýþ fidanlar


siz, bir fidanýn kesilirken gözyaþlarýný gördünüz mü ?
biz çok öldük beyým / biz çok öldük
ya sizler, ya sizler ?


Hâdiye Kaptan
Sosyal Medyada Paylaşın: