yaþamanýn yanýna oturdum güneþ tepeyi boyluyordu kadýnlar baþlarýnda tülbentle hep yolun en baþýnda adým atýyordu erkeðin yanýna insanlýðýnýn kanýtý elleriyle
emek avuçlarýma çizilmiþ çizgi bir ip, makine, kalem veriyordu ipi geçiriyordum yerine oturup makinanýn baþýna kimi zaman bir þarký hüzzamdan kimi zaman esinler dilimde yapýyordum kendi þarkýmý bir sevdaya tutunup
kalem hep elimde beni çiziyordum kaþ göz el ayak derken yürüyordum boyumdan yukarý oysa tepede deðil güneþteydi gözüm elimi uzatýp tutmaktý niyetim ellerini
belki oldu belki olmadý varmadý adýmlarým yerine ne yare, ne yaþamýn kalbine giremedim belki girdim bilemedim her tepe bir tümsek koydu önüme oysa yaþamak nefes almaktan baþka bir þeydi