hep aç kaldýk,
doymadýk,
yetinmek zorunda kaldýk,
coðrafya kader dedik,
içe kapandýk.
tam aþýk olacakken utandýk,
gözlerimizi kaçýrdýk,
sanki suçluymuþlar gibi,
onlar bakmak istedikçe,
biz rahat býrakmadýk,
aþktan yana hep aç kaldýk.
samimi olamadýk,
kullanýrlar dedik samimiyetimizi,
yanlýþ anlarlar hislerimizi,
çalarlar fikirlerimizi,
kime ne gerekse,
mahvettik ergenliðimizi.
yine aç kaldýk,
gösteremedik samimiyetimizi.
düþüncelerimiz rengarenkti,
soluk boylarla çizdik,
soðuk ellerimiz ile,
söndürdük hayallerimizi,
sonra bataklýðýn ortasýnda,
el aradýk bekledik bizi çekmesini,
aç býraktýk düþüncelerimizi.
tanrýya fazla sorumluluk yükledik,
her þeyi ondan bekledik,
biz çaba sarf etmedik,
dualar kabul olmayýnca,
tanrýya resti çektik isyan ettik,
aç kaldýk,
tanrýyý biz tam olarak anlayamadýk.