Ateşten toplar düştü bağra

vururken saat son tiktaðýný
kanadýyla saramadý dünya acýyý
sözün büyü (sü) cüsü mavi ýþýk sönmüþtü
dünya deðirmeninden uçup gidemeyen
kanadý kýrýk, ürkek güvercinler kaldý arkada


soldu cennet bahçeler
sarý sýcak zaman durdu
durdu dünya
uðultusundan baþka bir ses duyulmuyordu
aðlýyordu gökyüzü, hýçkýrarak aðlýyordu


aralýk kalan kapýda
bir heykel kadar taþ/ tý mânâ
yaþanacak ne çok þey vardý oysa


hiçbir dudaða deðmesindi artýk yaþam
kasvetinde çýldýran günü
bir tabanca sesiyle susturdu adam
þimdi, beraber çýkacaklardý han kapýsýndan


oluk oluk taþtýlar
acý seslerin rüzgârýyla
günden, kara geceye doðru aktýlar aktýlar aktýlar


aktý /apak/ bir çarþafýn altýnda
ölmeyecek
uðrunda ölünecek ADAM


gidiyordu, kaðný ayaklar ile
mecâlsiz eller üstünde
baðrý yakan
ateþ toplarý patlýyordu dört bir yandan


er geç gidilecekti ya
“her ölüm erken” di
lâkin bizim için bu ölüm idi en erken



(…gelebilsen yeniden Samsun’dan gür sesinle…ne çok ihtiyacýmýz var SANA bir bilsen !…)


Hâdiye Kaptan
(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Sosyal Medyada Paylaşın: