Sen

Yazmak,bu kaðýda dökmek içindekilerini.
Hayallerini,umutlarýný,aþklarýný...
Olmuþ yada olabilecek herþeyi.
Gördüðün bir düþü belki,
Ya da unutmamak istediðin bir anýný.
Belki de bir kadýný anlatmak istersin,
Ulaþýlmasý imkansýz olan bir kadýný.
Bazen susarsýn...
Saatlerce bakarsýn bu beyaz kaðýda.
Yazmak istediðin o kadar þey vardýr ki
Anlatmak istediðin o kadar anýn birikmiþtir ki...
Bir türlü bilemezsin nereden baþlýyacaðýný.
Ama yinede uzun uzun bakarsýn...
Birsürü birikmiþ anlamsýzlýklar içinde,
Bir anlam ararsýn amansýzca.
Düþünürsün ama bir türlü toparlayamazsýn.
’Artýk durma;Yaz,karala beni...’
Kelimeler bile sessizliðini bozar zamanla.

Yüreðim bana her Yaz dediðinde,
Unutmak istemediðim en güzel anýmý,
Görüp görebileceðim en güzel düþümü,
Çizmek,karalamak istiyorum...
Ulaþmasý imkansýz olan seni
Yazmak,anlatmak istiyorum...
Hayatýmda ki tek anlamý arýyorum.
Hayatýmda ki tek apansýz amacý.
Kelimelerle ifadesi mümkün olmayan seni,
En güzel þekilde betimlemek istiyorum.
Ama olmuyor,donup kalýyor mürekkebim.
Konusu sen olan bir þiiri,
Yazmaya gücü yetmiyor ellerimin...
Susuyor,susuyor ve yine susuyorum.
Sen girince aklýma hep böyle oluyor.
Ne bir düþünce ne de en basit bir cümle,
Kuramýyor yada söyleyemiyorum.
Kimilerine göre en basit anlatýmdýr aþk.
En basit benzetilendir sevgili.
Benim için en zor olan,
Doðada sana benzeyen nesnelerin eksikliði.
Ne bir gül diyebilirim güzelliðin için,
Ne de bir bülbül gibi derim sesin.
O kadar zengin doða bile seni anlatamazken,
Ben senin güzelliðinin aciziyim...

TurhanKoç
Sosyal Medyada Paylaşın: