YALNIZLIĞIMIN KİMSESİZ SESİ
Hayat denen sahnede gölge gibiydim kimi zaman.
Ýçimdeki çocukluðun sesleri bir hýþýmla solu vermiþti,
Kayboluyordum arada þehrin ýþýklarýnýn ýþýltýlý ýssýz sokaklarýnda.
Kaçamak bakýþlarýmla süzülüyordum yaralý bir kuþ misali onca insan arasýnda.
Elimde eski bir defter yüreðimden damlayan mürekkebimle yazdýðým satýrlarla ben,
Koca þehrim de yalnýzlýðýmla avunuyordum yine kimsesizlikten.
Binlerce sorulardý yüreðimin bir köþesinde ayaklanmalardý çýkaran.
Masum terk edilmiþ yavru bir kedi misali an ve an yüreðimin sahibini arayan.
Soðuk sonbahar mevsiminin titrettiði sokaklardý benim sadece yoldaþ olan.
Konuþurduk arada kaldýrýmlarla, etrafýmda esen rüzgârlardý derdimi sorarcasýna,
Üþümüþ, ürkek, tedirgin ruhumun gizemli ormanýnda,
Kaç kere kayboluþlardý bu yoksulluðun artçý yokluðunda.
Yaþlanmýþ yüzümdü insanlardan kaçamak peþinde olan.
Titrek sesimdi yalnýzlýðýma bir damla tercüman olan,
Batarken güneþ yine beklerken bizi yalnýzlýkla sulanmýþ sokaklar,
Kaçýþý imkânsýz bir yalnýzlýktý ruhumda esintisi soðuktur olan.
Kaç zaman geçti ki bilinmez çaresizliðinden yalnýzlýðýn
yoksulluðunun pençesindeki yüreðimden.
Kaç sene geçti ki dönmez olan eski sevgiliden.
Dile gelirken þehrin surlarý çarparken son kez ruhumun dalgalarý,
Sýrlarýna gömülürken topraðýma son kez yazdýðým gençliðimden kalma kýrýk dökük anýlarýna.
Kimsecikler yoktu aslýnda koca þehrin gürültülü nefesinde.
Esen soðuk rüzgârlar gibiydi insanlar bir gölge misali silinip giden,
Solup giden bir papatya misali topraða düþe dururken soluk tenli insanlar.
Zamanýn ürkütücü yolculuðunda kaybolup giderken yalnýzlýðým.
Elimde eski bir defterim yüreðimden damlayan sahipsiz satýrlarým
Bir sözcük oldum koca þehrin gölgesinde,
Adýný kimsesiz koyduðum…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.