BİR ŞAİRİN ÖLÜMSÜZ YALNIZLIĞI

Bir ara sönüyordu bir bir þehrin ýþýklarý.
Kayboluyordu insanlar taþtan oymalý evlerine hapsolurcasýna
Doðuyordu yine yalnýzlýðýn karanlýklarý
Iþýklarýn kör, saðýr olduðu vakitlerdir bir þairin yalnýzlýðý.

Onu arýyorum, belki de hiç görmedim,
Kara kaplý satýrlar arasýndan belki bir hatýrladýðým
Sahipsiz, zavallý sözcükleriydi içten içe acýdýðým.
Belki sahipsiz yalnýzlýðýydý onun derdi
Kapkaranlýk bir yolun ýslattýðý bir gecede korkulu gözlerin esaretinde hem de yapayalnýz
Kaçamak bakýþlarla geçip gidiyordu bilinmez bir yere.
Solgun, hatlarý keskinleþmiþ ürkek bakýþlarýnýn arasýnda gözlerime doðru iliþen eski defteriydi sadece
Konuþmuyordu utancýndan, bakýþlarý daima yere eðik aklýndan geçenlere doðru yelken açmýþçasýna
Ölümüne dünyaya dargýn, suskun
Bir o kadar da belirsizce insanlarla konuþmaya aç.
Bir ara defterine doðru eðilip karaladýðý satýrlara daldý gözüm uzaktan
Öyle heyecanlý, öyle tutkulu kalem tutuþu vardý ki
Heyecandan donmuþ bir ceset gibi oracýkta kaldým.
Saatler iþliyordu lakin bitmek bilmez satýrlarý da þairin
Gün doðumuna doðru birden irkilerek kayýp gitti sokaðýn ötesine.
Kimdi bu gizli þair?
Neydi onu insanlardan kaçýran þey?
Yoksa zalim insanoðlu muydu onu yalnýzlýða iten.
Gün ýþýðýnýn kor olduðu bir vakitte
Eski bir bankýn kenarýnda buldular onu.
Gözleri hala yaþlý ve yere doðru eðik bilinçsizce
Son nefesini vermiþti iþte kimsesiz þair
Hala elleri kalemine doðru demirlenmiþçesine býrakmadý defterini
Öylece gömdüler defteriyle kimsesizler mezarlýðýna.
Lakin satýrlar arasýndan bir mektubuydu rüzgârda savrulan
Hemen eðilip aldým þuursuz bir çabayla.
Ondan hatýraydý meðer eski bir mektuba iliþtirdiði hasret kokan sevdiðinin fotoðrafýyla.
O gece yine yalnýzlýðýn ýslattýðý yollarda aradým onu
Son nefesini verdiði bankta aldým birden soluðu
Üzerine karalanmýþ bir cümle iliþti birden gözlerime
Bir þairin ölümsüz yalnýzlýðýymýþ orasý meðerse…

Sosyal Medyada Paylaşın: