KARANLIK BİR GÖKYÜZÜYDÜM BEN
Karanlýk bir gökyüzüydüm bir zamanlar;
Ruhlarýn yýlgýn, suskun kaldýðýyla saklýydým.
Sorgun kuþlardý kapkaranlýk suretime bakýþan.
Güneþti bana bir zamanlar âþýk olan.
Bir sis tufaný kaplardý kimi zaman içimi,
Susuz kalmýþ bir çiçek gibi.
Ölümün kýyýsýna demir atmýþçasýna,
Ýçimde bir histir ruhumu karanlýða boðarcasýna.
Karanlýk bir gökyüzüydüm bir vakit;
Eski yýrtýk elbiseli dilenciler gibi dilenirken sevgiliye,
Yazdýðým onca þiirlerdir ki anlatamadýðým,
Uðruna karanlýðýma hapsolmayý göze aldýðým.
Þiirlerim ki sevgilinin ruhuna doðru amansýz yolculuðuna çýka verirken
Zamansýzlýðýn saatlerinde dokunurken duygu dolu sözcükler
Eski mazilerin süpürdüðü anýlar diyarýnda kaybetmiþtim onu tüm söylenmemiþliklerimin gölgesinde.
Oysa çorak gönüllerde yaþýyor gibiydim bazen
Yýlgýnlýðýn gönüllere esirliðin tam kýyýsýndayken
Kaybettim seni zamansýzlýðýn ötesinde karanlýk bir gökyüzüyken.
Ellerim yüreðime doðru topraða uzanmýþ
Sesim çýkmaz bir sokak ortasýnda sessiz ve çaresiz
Sen bensiz ,bense hiç siz
Bu bir hayatýn gerçeðidir karanlýk bir gökyüzüydüm çaresiz…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.