SENSİZLİĞİN EZGİSİ...

Gökyüzüydü çocuksu bakýþlarýmýn gizliliðinde küçülen.
Çarpan yüreðimdi iki deðirmen taþý arasýnda feryadý tutan
Bebeksi gülüþleriyle ruhlarýn derinliklerinde kaybolan.
Ne çok zaman geçmiþtir ki bir bilsen
Adýný karaladýðým þiirlerimdir hala hatýra defterimde saklý olan.
Belki þimdi çok uzaklarda kimle, kimin elleri arasýndasýn
Kurumuþ yüreðimdir bir daha ölümüne susamamýþ olan.
Oysa çocuksu bakýþlarýn ne kadar da güzeldi, derindi gözbebeklerin
Her vakit okula gitmeyi bilsen sen varken ne çok isterdim
Bazen kaçamak sözlerle uzaklaþýr, yüreðinin yalnýzlýðýnda soluklanýp dinlenirken
Bilsen ne çok sevmiþtim oysa sensizliði.
Güneþ doðardý her vakit gönül bahçemize
Suskun, sus pus olurdu kedicikler bile saatin kör vakitlerinde
Bilirdi dünya sen uyanmadan güneþin doðmamasýna direnirken.
Sen uyandýðýndaysa her taraf yaðmur sonrasý toprak kokularýydý hep saran.
Zaman geldi sense yoksun artýk buralarda
Bir bilsen senden yadigâr kurumuþ tek bir gül tanesi odamda
Yaþýyorum ki sensizliði þu þehrin arsýz sokaklarýnda.
Her kaldýrýmda seni dileniyorum bilinmez gölgeli insanlara.
Gökyüzüydü aramýzdaki mesafe.
Sen þimdi kim bilir kaçýncý sefer maceralý aþýðýn peþinde
Susuyor daðlar, Kýzýlýrmak hýrçýnca çarpýyor kýyýlarýma
Belki bir umuttur sensizliðin ölümüne yaþamak gibi gelir bazen,
Akarken zaman ruhum bedenime sýðmazdýr olan.
Yýlgýn kýrýþmýþ ihtiyar bir vücutta ne kaldýysa derman.
Sözlerim kesik, bakýþlarýn daima gittiðin sahile eðik.
Þimdi sensizim, sende bensiz bunu bil…

Sosyal Medyada Paylaşın: