AŞKIN SON GECESİ
Yalnýzlýðýn gözyaþlarýyla ýslanmýþtý þehrin sokaklarý
Geçen koca bir ömrün nihayetiydi adý üstünde ölüm
Kuþku yoktu ayrýlýðýn hikmetinde
Bir sabah þafak vakti alýp götürdü kuþlar ölüm denen diyara
Sustu nefesim adeta dünya
Her vakit göðsüme saplanan dermansýz bir hýçkýrýktýn kimi zaman
Her gece resmine sarýlýp yaþlý gözlerle uykusuz kalan.
Göçüp gittin ya bensiz, bizsiz!
Senin hasretindir her gece ruhumu daðlarcasýna hesap soran.
Bir Sonbahar mevsimi yaðmurlarýnýn ýslattýðý Ýstanbul sokaklarýnda omuzlar üstünde taþýnan
Zaman durdu, gökyüzü hüznün ýstýrabýnda kör bir kuyu gibi
Topraktýr ki ayrýlýðýmýzýn þahidi.
Nice gözlerim kapansa karanlýk geceleri
Senle ilk konuþtuðumuz zamanlar
Ilýk bir Üsküdar geceleri.
Sözlerim aðýr, bakýþlarým adeta kör bir kurþun haliyle
Bu yaþlanmýþ bir beden daha da eriyor sensiz her gece.
Topraktýr seni çaðýran,
Ölümdür seni benden ayýran.
Kaçamak zaman yok artýk buluþmamýzadýr imkânsýzlýða tutulan.
Bir Üsküdar sabahýnda ayrýlmýþtý yollarýmýz
Sen kefenle bir toprakta bense derin ateþler yumaðý dünyasýnda
Ayrýlýk aðýr gelir bu yaþlý sensiz kalmýþ bedene
Belki senden hatýradýr sakladýðým ikimizin resmidir sarýlýp uyurken her gece.
Hýçkýrmak zamansýz, aþkýnýn yükü adeta bir hançer
Aklým çýkmaz sokaklarýn girdabýnda
Kendini kaçýrmamak sensizlikten elde midir ki?
Artýk son bir nefes seninle kavuþmak için ölüm peþindedir.
Ansýz ecel beni aldý bilinmez bir güneþin ýslattýðý Ýstanbul sahilinin koynunda
Eðildi Marmara boynunu büktü þu sensizliðin çilesine
Ardýmdan gelen çýðlýklar ki artýk duymak imkânsýz.
Bil ki artýk Marmara’nýn koynundayým nefesimdir kesik kesik.
Ölüm ki aþkýmýzýn perdesinde arsýz bir gardiyan
Artýk kaçamak zaman kalmadý ölümdür bizi kavuþturan.
Ardýmýzdandýr dökülen gözyaþlarý bilinmezliðin çemberinde
Bizim için efsane dendi bu aþka her gece…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.