Bağ- ban

gittin býrakýp arkana bakmadan
zaman battý kalbime
yýllarca dinmedi fýrtýnan
lâkin /seni hep saklý tuttum kalb-i virânemde


hatanýn içinde aþk yoktur sevgili
ilk sen çizdin bu aþký/ yine sen bozdun
o y s a
geçmiþle þimdinin arasýnda kalan zaman
hayat kadar diriydi


o a n / yýllar sonra, tekrar bana geldiðinde
ateþ saçýyorken bin bir renkle gözlerim
ve sen, siyah beyaz bakýþlarýný sererken önüme
þimþeklerle gümbürdeyen kalbimi
göremeyen gözlerinden anladým
þaþmýþtý artýk bu aþkýn mevsimi


þerre yorduðum
donuk ruhunun rüzgârýndan
esmiyen kokundu


lütuf deðil cezaymýþsýn ömrüme
bükülen belimde aþk yüküm
kýþýn pençesinden kurtulamayan baharým
senden geriye kalan
geçmiþin aðýrlýðýndaki heyelan/da
ben ezilmiþim yalnýzca


v e
dünyadaki güneþin sönüþüydü aþkýn
duymadan selâsýný girmiþ kapýmdan
ruhumu resmederek sesine
gizliden yaklaþmýþ yekpâre ölüm


son kez koptu tufan
bedendeki can tütmez
ses gelmez ölü karaltýmdan
ve artýk sebil deðil sevgim


unutma bunu/ “Tanrý”m þahidimdir
þimdi gün yoksulu günler göreceksin benim gibi
aþk meyini dolduracaksýn kadehine
yâr diye diye yakacaksýn ciðerini / nâfile
ve cehennemi soluyacaksýn gün be gün
baðrýna boþ bulutlar inecek âh-u zârýmdan
bil ki, baðban oldun sen de
senin için, mevsimler güz bundan böyle…



Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir
Sosyal Medyada Paylaşın: