Yorgun elleri
fersiz gözbebekleri
çukur kazýp oracýða gömülmüþtü.
Berraklaþmasýný beklediði
bulanýk bir rüyaydý gördüðü.
Ne sevinç kalmýþtý dünyasýnda
ne de bir gülüþ.
Zordu adým atmasý
Çelimsiz ve güçsüzdü.
’’Temmuzda üþür mü insan..’’
üþüyordu..
Amansýz bir kýrbaç gibiydi kaderi.
Kelebek bile intihar ederdi.
Yüreði ölü bir dünyada
adaleti merhametiyle
aþký nefretiyle
pusatlarda bekledi.
Umut en çok da
umutsuzluðun ekmeðiydi.
Zor günlerin ardýndan
huzurdu tek istediði.
Yaþamak içinde bir titreyiþti.
iç çekiþleri nefesine vurulan kelepçeydi.
Çýkýþ kapýsý aradý;
duymanýn saðýrlýðýna sýðýnan
bakan gözlerin aðýr yükünü taþýyan
Tüm var oluþlarýn içinde
yaþayan ama hissetmeyen..
Týpký gerçekler gibiyken
elindeki kör fener.
Heybesinde soru iþaretleri
gezdi durdu istasyonlarý.
Tanýdýk bir yolcuydu
yüzünü kendine çeviren
Sýrtýndaki sancýlarýyla
içimizden aðýr aðýr geçen..!
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.