Arkadaş...

Kollarý pes etmiþ gibi büklüm büklümdü
Onu seyrediyordum gizlice öyle durmuþ
Gözlükleri yoðun sisler altýnda gibiydi bu güneþte
Baktým ona bir süre ve önüme döndüm sonra

"Þu gökyüzü beni öldürecek bir gün sanýrým. Bu ne muhteþem þey... " diye bir laf attým üç metre uzaktan.

Etrafta bizden baþkasý olmadýðýný görünce, sözü ona söylediðimi anladý ve;

- Sanýrým bana dedin. Hem, niyeymiþ ki o?  Her güzel uðruna ölür müsün sen?

Dedi.

Bende ona;

"Ýnsaný her güzel deðil, bir güzel öldürür dedim.

Tebessüm edip, yanýma yaklaþtý ve;

-Sen ne yapýyorsun ya öyle yere uzanmýþ? 

"Benim göðü seyretmekten baþka yapacak birþeyim mi var ki?  Göðü seyrediyorum. Arkadaþým, gel yanýma uzan, birlikte seyredelim. "

Geldi uzandý yanýma gözlüklü kýz. Ýsmin nedir dedim, Berva dedi.  Adýmý sordu, Gencay dedim.  Ve baþladýk göðü seyrederken sohbete;

-Ben beni benden alan pek birþey göremiyorum ama.

"Görmek farklý þey, bakmak farklý."

-Sen ne görüyorsun anlat o zaman Gencay bey.

"Bir yansýma. "

-Nasýl yani, neyin yansýmasý?

"Sana bir hikaye anlatayým. Bir zamanlar suyun altýndan gökteki ýþýðý ve maviliði gören birileri varmýþ. Onlar öyle ufakmýþ, öyle küçükmüþ ki þaþarsýn. Sonra bunlar belirli sebeplerle mutasyon geçirmiþ. Ýklim, onlarý karaya çýkmaya zorlayýnca, her zaman süregiden yeni bir mutasyonla karaya çýkmýþlar. Daha sonra bunlar çoðalmýþlar. Melezden ziyade, farklý türlere bölünmüþler. Taþlara kayalara gökyüzünü, daðlarý ve ikisinde gördüðü canlýlarý çizmiþler. Yazý dediðin þey bildiðin tarihte ortaya çýkmadý. Çok önceleri çýktý. Her neyse. Benim demek istediðim þey, bir zamanlar birileri, bütün öyküleriyle bu göðe bakmýþlar. Göðe bakýnca onlarýn yansýmalarýný görüyorum iþte. "
-Hiç böyle düþünmemiþtim. Ben gökte huzurlu mavilik, güneþin iç ýsýtan sýcaklýðý ve bulutlarýn daðýlýmýný görüyordum.

"Saat kaç sevgili Berva? "

-Saat 13:59

"Bir saat olmuþ bak. Bu ne demek... "

-Ne demek?

"Bu, arkadaþ olduk demek. "

-Nasýl yani?

"Bana biraz önce içini açtýn Berva. Gökyüzünden önceki sohbetimiz aramýzda kalacak. Bana seni aðlatan, üzen þeyleri anlattýn. Bana dost dedin daha demin. Ve deliye benziyorsun da dedin, unutmadým. Bana içini döktün sen. Ve bende sana hikayemi anlattým. Herþey durulunca, mesele, seyrettiðimiz göðe geldi. Öyle mi?  Öyle. Bu ne demek biliyor musun? "

-Ne demekmiþ?

"Biz seninle bir anlýk arkadaþ olduk demek bu. "

-Bir anlýk derken, anlamadým?

"Hayýr, doðru duydun. Bir anlýk. Ýþte bende böyleyim. Yani, bu kadar. Bitti. Biliyorum, gitmen gerek, benimde. Bu kadar iþte, bitti. Ama eminim benim için olduðu kadar senin içinde güzeldi. Deðil mi? "

-Ama öyle deme ya. Deme iþte. Ya gitmek istemiyorsam?  Ya köpekler gibi yalnýzsam?  Ya doðru adamý bulmuþsam?  Ya geberiyorsam kederden?  Býrakýp gider misin yine?

"Öyle yapma ne olur. Öyle deme ne olur. Sana arkadaþým dedim, neden?  Bunu düþün. Sen öyle dersen ben gidemem bir yere. Ama sana da yar olamam. Gözlüklü kýz, Berva, sana bir sýr vereyim mi? "

-Senden gelen herþeye artýk açýðým ben. Senin sýrlarýn aklýmý baþýmdan alýyor. Ver, derin nefes alarak bir daha söylüyorum, ahh ver.

"Arkadaþlýk gibisi yok inan. Yok. Ki sevgili istemememin sebebi, sevgisizliði tatmýþ olmamdýr. Ama gerçek bir arkadaþ öyle mi?  Bak bir saattir birlikteyiz. Ýlk bakýþýn sanki haydutmuþum gibiydi. Þimdi sevgilin gibi bakýyorsun bana, neden?  Sevgi bu uçsuz bucaksýz sohbeti öldürür ama arkadaþlýk sonsuza kadar sürer. Demek istediðimi anlýyor musun?  Ben seni hep yanýmda isterdim. Dim, çünkü, bir daha görüþmeyeceðiz. Bu yaþadýðýmýzý tatlý bir aný olarak hatýrla. Niçin biliyor musun?  Benim kabýna sýðabileceðim bir yürek yok, iþte bu yüzden. Öyle mi? "

-Bana neler kattýn. Bir an sonsuza kadar mutlu zannettim kendimi. Ayný zamanda beni üzdün. Anlýyorum ki beni üzen sen deðilsin, sana baðlýlýðým. Ama þimdi haklý olduðunu hissediyorum. Öyle umuyorum ki bir daha görüþemeyeceðiz. O zaman kendine benim için iyi bak, senin deyiminle, arkadaþ...

"Yardým edeyim, buyur sultaným kalk, evet, hoþçakal arkadaþ... "

Tatlý bir anýydý bugün yaþanýlan.

"Ayrýldým kýzcaðýzýn yanýndan. Yürüdüm yollarda, parklarda. Beni bekleyen artýk alýþkanlýk olmuþ o boþluða. Güler yüzü unuttum, eþi dostu unuttum, bir huzursuz uyku için yola koyuldum. Biten birþey gibiydim, sanki hasta halimde biri beni görmeye gelmiþti. Bir dosttu o. Sonra farklý bir þey hissettim. Yine hastaydým, yürürken oda bana doðru yürüyen yâr idi. Hasret beni hasta etmiþ gibiydi. Ama her adýmda iyileþiyordum, çünkü belli ki aslýnda ölüyordum. Müzik girdi araya, özgürleþtim. Onlar yollarda gelip geçmeye devam ettiler zaman gibi. Ben tarifi çeþitli ama kýsaca evime yürüdüm. Ýster istemez aklýmdan hiç çýkmayan o çocuklarý anýmsýyorum bir an. Deniz gezmiþ, Erdal Eren,  Mahir,  Sinan,  Yusuf,  Hüseyin, Jara’m, Che,  Fidel,  Onlar gibisi, Xu Lizhi.  Ve daha saysam bitiremem niceleri. Bugün ki kölelik, o günkü ölümlerin neticesidir. Kimin aklý kaldýrýr ki bu hikayeyi!  Neyse!  Neyse!  Berva nerden bilsin bunu?  Bilmesinede gerek yok bana kalýrsa .Bedenim yetmiyor, çünkü öyle bir sapýna kadar zýt düzene, yüreðimde bir yas ki, ne sen sor ne ben söyleyeyim. En azýndan Berva, kýsada olsa, huzurlu bir an yaþattý bana. Çünkü bilmediði halde anlamaya çalýþtý beni. O, iyi bir arkadaþ gibiydi.

Sosyal Medyada Paylaşın: