duvar üstüne duvar çektiðin perde sensin kadýn deðil deðil gözlerinin elasýnda gördüðün gri kollarýna alýr gibi yapýp da ittiðin sus deðil pus deðil o senin yaktýðýn ateþ hüsnü kuruntun!
bir dans görürsün sadece artýk yeter diye kollarýný kaldýrdýðýnda o ses bir þarký deðil, umutsuzluk nutuðu diriliþe uzanan kollardýr her kaldýrdýðýnda havaya insanca direniþin yumruðu!
bakmak istemezsin yanýnda aynaya korkarsýn kendini görmekten onun yüzünde bir baþörtüsü, bir tel saç, kirpik, kaþ farklý deðildir birbirinden korkarsýn beynindeki düþünceyi okumaktan dans dersin baþ kaldýrýþýna kader diye önüne býrakýrsýn
bil artýk yazgýsýný kendi yazmak istiyor kadýn silmek istiyor umutsuzluðu eline tutuþturulan kara kaplý defterden silgisi, yalnýz yürüdüðü yollardýr gözlerine sevgiyle bakan çocuklar ardýndan hesap soran yýllar geçmekte zorlandýðý köprüler
bir köþeye býrakýlýp kalmaktan usandý kadýn karanlýk gecelere atýlmaktan üstüne kapatýlmasýndan hapishane kapýsýnýn kelepçelenmesinden elinin, ayaðýnýn elleriyle asmak istiyor yýldýzlarý yerine doðurmak istiyor yeniden ’yeniden’ güneþi!
ne zaman eþitleseniz ellerimizi elinden olmaz ölümü önden yürümezsin arkanda býrakýp o zaman en güzel bakar kadýn en yeþil, en mavi, en yeþil en çocuk, en insan yürekli!..
15. 12. 2019 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.