Kendi kendine usulca dönen
tesbih gibiyken gün.
Aralanýr ’’Niyet perdesi’’
zikrederek açar çiçekler
Misk-i amber kokar bahçem.
Niyaz ayininde
döner ruhumda semazenler.
Kutup yýldýzý meþale tutar
“ilahi öðreti” ýþýðýna.
Uçsuz bucaksýz bakarým
aþk dergahýna.
Ödüllenir viranem.
Tekamülü anlatýr içimde
harabat ehli þiirler.
Kaybolurum derinliðinde
’’Gel’’ diyen
Yunus’ca ’’Kendini bil’’ diyen sesin.
Pençesinden kurtulup gafletin
Kanatlarýnda kaybolurum
vahiy meleðinin.
Bir nida sesine
“Ben buradayým ”
uzaða gitme dercesine
Tövbeye durur dilim
duaya ellerim.
Kapanan bütün kapýlara inat
bilirim ki;
sabrýn sonu mükafattýr.
cennetin kapýsý Reyyan’dýr.
Bir vardým
bir yoktum derken
yavaþ yavaþ süzmektir ölümü.
Ve
’’Hýzýr (a.s) gibi
Ýçip ölümsüzlük iksirini
Kalp gözüyle görmektir.
yaralarý iyileþtireni.
Rýza sofrasýnda;
ruhumuza bir adým kala
söküp atmaktýr içimizi.
Dua çarkýnýn rüzgarýnda
Yineledikçe sözcüklerimizi..!
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.