Yalnızlığın Kelimelere Dökülürken

Kelimelere gün doðmuyor
Yetim duygularla sulanýyor vefasýz gönülleri
Derinlerden düþ fýrtýnalar kopuyor
Sokak lambasý gibi terk edilmiþ
Sefil
Ayrýlýk tohumlarý büyüyor içten içe
Sinsice ruhu ele geçiyor
Her yandan yardým nidalarý kaplýyor
Dumanlarý kuþatýyor yürekleri
Zamansýz yaðan yaðmur ýþýklarý altýnda
Gün ve zaman düþüyor gözlerdeki bakýþlar
Hasreti insaný sarhoþ edercesine
Marur bakýþlý insanlar yürekleri küle dönüyor
Sýzlýyor ruhun her yaný
Terliyor ateþli hastalýk nöbetinde gibi
Boðuluyor bakýþlarý
Ayrýlýk zamaný gelip çatýyor
Sokaklar yalnýz kalýyor
Satýrlar arasýna gömülüyor birer birer aþktan kelimeler
Yardým feryatlarý çaresiz kalýyor.
Umutlar da tükeniyor bir yerde
Deli divaneye dönüyor kelimeler
Satýrlar gardiyan kesiliyor
Nefes almakta direnirken
Iþýðýn söndüðü karanlýk kuytu bir gecenin ertesinde
Topraða gömülüyor
Umudun yerini ýzdýrabýn kasýrgasý kaplýyor
Kelimelerin öcü bir bir alýnýyor
Geriye sevgisiz bir kaðýt parçasý
Sahipsiz bir kalem
Ve satýrlarýna gömülmüþ kelimeler…


Sosyal Medyada Paylaşın: