ÖKSÜZ BİR BEDENDEN KALAN SÖYLENMEMİŞ İKİ KELİME

Akþamýn soðuk soðuk ruhlarda iþlediði anlardý
Sokaðýn az orta köþesinde bir ufak çocuk tek baþýnaydý
Anadan babadan gayrý yetim yalnýzlýðýn soðuðunu ruhunda hissediyordu.
Koskoca þehre gelmiþti ninesinin kucaðýnda
Daha o zamanlar çorak eski Ýstanbul’un titrettiði sokaklarýnda hastaneler ilk duraðýydý kimi zaman
Yoksulluk,açlýk dahasý anasýzlýk ,babasýzlýk !
Belki de en çok sarsýcý olanda son iki kelimeydi
Gün geldi hastane köþesinde yalnýz
Gün geldi sokak ortasýnda yetim olduðunu anladý.
Hastalýðý da baþlamýþtý o zamanlar
Doktorlarýn bu yetim çocuða söylemedikleri þey neydi diye düþündüler komþularý
Adýna kuþ palazý denen bir hastalýk diye fýsýldadý birileri
Ama anlamadý bizim yetim çocuk
Gecelerin soðuk saatlerinde ateþin yüksekliðinden ýzdýrap çekerken ki
Sayýkladýðý iki kelime
Dramýn tam da kendisiydi belki de.
Anne baba demek neymiþ bilmez
Hep hor görülmekle þiddetle geçen çocukluðuna inat
Kuþ palazý için için yerken bile
Gözlerinde sarsýlmaz bir yaþ
Dudaklarýnda ise bükülmez bir çeviklik.
Gündüz gece,geceler gündüz olduðunu bilmeden bu ýþýk tanesi
Son bir güçle çarparken yüreði
Daðlarý aðýr sisler kaplarken küçücük þehri
Son nefesinde bile hep ayný iki kelime!
Nice yürekler ki aðlamaklý
Nice komþularý ki eller semahta
Göçüp gitti ufacýk yaþýnda.
Ardýnda aðlayaný yok
Ardýnda musalla taþýna koyan ailesi bile yok
Gömülürken kimsesizler mezarlýðýna
Ufacýk bedenden geriye kulaklarý delip geçen hatýra
Annecim!Babacým!
Sonsuzadek öylede kalacak iki kelime...
Sosyal Medyada Paylaşın: