bendeki ’sen’ hakkýný yitirdin sana yaklaþmak için deðil hayat koþum konuþurum kendime bir duyan olur diye belki kuru bir aðaç, kýyýda dayalý taþ bir çiçek belki, betondan baþýný uzatan buradayým diye!
kim bilir bir kâðýt parçasý idin kâðýt adamlarýn selamladýðý karþýlýklý çay içmedik seninle gülmedik göz göze girmezsin bile düþlerime unut gitsin artýk ’sen’ deðilsin ki sen
sensiz geçen yýllarda yanýmda yoktun nasýl güldüm aðladým bilmezsin nasýl sallandý iki göz oda ev çýkmaz sokaða bakan pencere þiirler yazdýran gözlerime yürüyen yaþ
oysa olmalý herkesin elini yoklukta tutan ’var’ olan bir el gülümseyen, gülümseten gözler yani kalbi insan bir ’sen’ yoktun
tek baþýma yürüdüm kýrýk öykülerimle bir kaç dergi, bir kaç kitap yine kâðýt yüzler aldý içimin aðusunu çok çok gerilerde kaldý sen treni her istasyonda özlemle beklediðim
bütün depremleri sensiz yaþadým geçti artýk artçýl sarsýntýlar korunaklý, güneþli evim iþinde gücünde çocuklar da gelmen silikleþti bütün þiirlerde silindin sen!
06. 02. 2021
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.