Hayal Meyal

kentin ýþýklarý sendeliyor yine
biraz sonra düþeceðiz hep birlikte
tam orta yerine itilip kakýlan dünyanýn
oyuncak bebekler bile aðlayacak
suya deðerken güneþ
senin çok konuþan saçlarýn

ama susmak geliyor içimden neden
kuþ uçmaz kervan geçmez
beyhude bir zaman
birer zavallýyýz aslýnda anlasana
gidenlerin resimleriyle avunan

aklýnda pervasýz binlerce sözcükle
topraðýn oðlu kýzý þimdi ne yapsýn haklýsýn
gitmek diyorum bazen
acaba beklemekten daha mý kolay

baþkalarý deþmesin diye
bir gayretle
atýyorum kendimi mütemadiyen
kendi acýlarýmýn kenarýndan
ölmüyorum akþamdan sabaha
bakýyorum hayretle, dünya hep ayný dünya

özlersen dert olur tuttuðun yol biliyorsun
iyisi mi sen özleme
kar yaðsýn mesela telaþla
yer yerinde kalsýn her zamankinden daha soðuk
ne olursa olsun iþte
umut dediðin kesilmez ki þiirden

yani ne var þimdi bunda
daha çok insanýz daha çok aðlarken
gece vardiyasýndan
evine dönermiþ gibi sev her þeyi
yine de
yorulmuþsan yorulmuþsun
ya ay lambasý
yanýyor her defasýnda kaygýlý
sönüyor her defasýnda mutsuz
bakýyor bize uzaklardan

derken, dokundum zülfüyâre bak
günün birinde kaybolacak bütün söylediklerim
beni biraz hayalsiz býrak
kentin ýþýklarý sendeler
ayaklarýmsa hep üþür benim
gölgesine saklandýðým mabet aðacýmdý ellerin
bana ellerini ver



.
Sosyal Medyada Paylaşın: