MEKTUPTAKİ SON HİKAYEM

Karanlýk düþlerle uyanýr insan
Saatler birbirine bu kadar mý düþman
Yankýlanýrken düþlerin kör duvarlarýnda
Ýçimde belirsizliðin çemberinden ki
Sen giderken uçsuz bucaksýz þehirlerimden
Etraf kara kara gölgelere bürünmüþken
Biten bir romanýn dram yüklü sayfalarýnda
Gecelerin saðýr denizlerine
kýyýlara vuran bir þiþede el yazmasý mektup
Gönlün derinliklerinden aðýr aðýr ruha akan kelimeler yýðýný
Manalarýnda çözülmesi imkansýz bir sorularda sen ile baþlayan sözcükler
Ve bu derin çeliþkide anlamlarda kaybolan da ben
Ne çok ortak yanýmýz var senle bir bilsen
Eskiden toz kokan kütüphanelerinde týbbiye salonlarýndan
Arsýzca aramýza bir heyecan olup doðan bir bebeðin cývýltýlý seslerinde
Az hastalarý da kýskanmadýk senle
Kimi zaman
sevdiðinin ameliyat baþýnda elini tutan aþýðýn þefkatini
Kimi zaman ufacýk bir travmada hep koþturan sevgiliyi
Kelimeler bir okyanuslar gibi kaybolurken içlerde
Kelimeler ah o tarifsiz iþkence aletlerin
Bir kaðýtta buluþtuklarý gecenin zorba saatlerinde
Sonu olmayan bir yola çýkmanýn aczi sarmýþsa her yaný
Kalmak gitmekten daha zor
Bir zaman deyip kaybolan mazilerin hatýralarý sinmiþse bu mektuba
Belki de üzülmüþ aðlamýþsýn kelimelerin bazýsý kayýp
Geçiyor zaman geçmez oluyor maziler
Yüzler kýrýþmýþ saçlar bembeyaz
Ölümcül bir hastalýk vurmuþsa bedenimi
Artýk zaman kalmadý o asýl kim bilmeli
Elimde mektubun ruhumda dram
Gözse hala o kapýda beklemeli
Süzülürken yaþlar yaþlý bedenimden
Elimde mektubun titrek düþmemeye direnirken
Ani bir an ki maziler gibi yýðýlýrken bu beden
Bir fani daha göçtü artýk geri gelmez
Bilmezsin ki ne çok çekti bu ruh
Gözlerde yaþ
Yüzümde o eski çocuksu gülümse
Topraða karýþýrken bu beden
Geriye kalan hala o eski sen
Mektubuna iliþtirilmiþ bu son hikayemde sen...









Sosyal Medyada Paylaşın: