»» Dağın Başındaki Çınar ««

O kocaman çýnardý, bu koca dað eviydi,
Her yerinde kökleri, bu diyarýn deviydi,
Çevresinde dostlarý, sunduðu þey seviydi,
Tüm canlýlar can bulur, huzur bulur bakarak.

Aðaçlar ve hayvanlar ona saygý duyardý,
Kurnaz çakal da dahil sözlerine uyardý,
Lakin altýnda insan kibir, savaþ yayardý,
Çevresinde ne varsa yok ederek, yakarak.

Defalarca yaþandý, artýk umut yeþerdi,
Fakat onlar uslanmaz ne de olsa beþerdi,
Önlem alýp köküyle derinleri eþerdi,
Haklý çýkardý bomba, gök yüzünden çakarak.

Kayalar ve alevler altýndakini yuttu,
Kökle daða tutundu, o anda daðý tuttu,
Altýnda kalanlarsa birbirini unuttu,
Küçük kayalar düþtü dev alevler saçarak.

Dünyasýna baktý ki her yaný boþluk almýþ,
Daðýn dibinde insan, tepesinde o kalmýþ,
Felaketin sonunda yaþayan bir çakalmýþ,
Çakal "yaþanmaz" dedi canla baþla kaçarak.

Etraf yeniden sakin ve nefes alýyordu,
Herkes mutlu gözlerle ufuða dalýyordu,
Herkes sevinç içinde, o bakakalýyordu.
Hata yapýyordu halk bunu doðal sanarak.

Ýnsanlar toparlanýp büyük bir çadýr kurdu,
Hepsi çadýra girip huzur içinde durdu,
Hepsi þarký söyledi, o öfkeyle kudurdu.
Kendine sevindi halk, kayýplarý anarak.

Daðýn baþýndan baktý, toplamýþlar tüm yurdu,
Bu mevsimde kurt olur, pusudayken uyurdu,
Bu mevsimde gittiler, o dualar buyurdu.
Meyve, sebze yedi halk, týka basa kanarak.

Yavaþ gidip döndüler, daðýn yollarý dardý,
Doyup çadýra giren ömrü aþka adardý.
Döndü hepsi olmadý, dualar bu kadardý.
Derin bir nefes aldý kökü suya banarak.

Daðda asýlý çýnar "iflah olmazlar" dedi,
O gördü, o bilirdi, "onlar yobazlar" dedi,
Göðe dönüp yüzünü "beni komazlar" dedi,
Çekti kökünü daðdan, intikamla yanarak.

SCKaradeniz
Sosyal Medyada Paylaşın: