SESTEKİ NAĞME

Hadi çal kemancý çal artýk.
En inceden dokun þu susamýþlýðýma.
Ruhumun derin kýyýlarýna da uðra unutma.
Dokun her telden.
Sen çal ben de aðlayayým.
Aksýn gözyaþlarým.
O eski baharlarý özleyeyim,
Gençliðin o deli dolu hallerini düþünürken.
Hayatý yeniden yaþayayým.
Sen serenat yapardýn o aðlardý.
Dinleyenler o naðmelere dalýp uzaklara gittiler.
Ve keman aðlardý.
Yýldýzlý gecelerde o dokundukça ben aðladým.
O kara gözlerden akýyordu gözyaþlarým.
Yýldýzlar her þeyi biliyordu.
Onlar en yakýn tanýðýydý olanlarýn.
Ben ve yýldýzlar
Bahar çiçekleri gibiydik.
Ne güzeldi o ses unutamadýðým.
Hele o naðmeler.
Rüzgar misali hafifleten o ses.
Kemandan dökülen melodi.
Alýp götürür bir yerlere.
Olsun varsýn olsun.
Sen çal kemancý çal.
O yýllara inat edercesine çal.
Nazire yaparcasýna çal.
Geriye kalan her ne varsa unut gitsin.
Bir an yanýnda olsam da bu yeter bana.
Unutmak zordu.
Ve imkansýzdý unutmak.
Zira yýldýzlar sadece geceleri parlar.
Kemanýn tellerindeki name gibi.
Sen çal kemancý.

Mehmet DEMÝR
12.12.2020 AN"KARA"
Sosyal Medyada Paylaşın: