"Ey Türk, Üstte çökmedikçe mavi gök Altta yarýlmadýkça yaðýz yer, Kim bozabilir senin ilini, töreni? "
Adý Hun, Adý Göktürk ya da Uygur; Ne fark eder; Hepsi ayný ulus, ayný ulu soy. Ýl kurmuþ, töre tutmuþ, Ana yurtta binlerce yýl, Nice bey, nice boy…
Denince Ortasya, Gelmeli ilk akla Teoman, Atilla. Ve Bümin Han, Bilge Kaðan da illa… Daha nice namlý, Nice adsýz kahraman, Þeref vermiþ, þan katmýþ Türklüðe, Dalgalanmýþ asýrlarca bayrak. Bulutlar gibi hür, Durduramamýþ onlarý, Çinin ne fendi, ne seddi!
Tibet, Kafkasya,Çin, Yurtlarý olmuþ Asyan’nýn yarýsý, Ama artan nüfusu, Almamýþ demir daðlarýn arasý… Ve kuraklýk, Kurutmuþ nehirleri, gölleri, Ayaklarý, elleri… Damarlarýndan çekilince su, Yutmuþ o kutsal toprak, Tazecik evlatlarý, Ve cins cins atlarý… Kýlýç aðlamýþ, ok aðlamýþ, mýzrak aðlamýþ…
Bir damla suya, Bir cüce aðaca, Bir tutam ota muhtaç, O mübarek ana toprak, Nasýl doyursun bir yüce ulusu! Orman kurumuþ, Kurumuþ otlak ve yaylak. Telef olmuþ sürü sürü koyun kuzu, inek, at, Kýrýlmýþ bin bir tür mahlûkat… Tanrý aðlamýþ, Ural aðlamýþ, Yenisey aðlamýþ, Aral aðlamýþ…
Ve iktidar savaþý, Kardeþ kavgasý, Çin entrikasý, Daha da bitmemiþ kalleþliðin arkasý. Tarumar olmuþ ana yurt. Un ufak olmuþ Büyük Hun, Göktürk ve Uygur yerle bir… Mete aðlamýþ, Kültigin aðlamýþ, Vezir Tonyukuk aðlamýþ…
Güçtü yerini yurdunu býrakýp gitmek, Ama göçtü iþte tarihte koca bir millet, Kimi atlý, kimi yaya. Aman vermediler düþmana, Daðlarý, denizleri ve nehirleri yendiler, Aldýrmadan fýrtýnaya, boraya; Kara, yaðmura, doluya… Yürüdü bir millet Orta Asya’dan Anadolu’ya.
*Karahanlýlar
Türkistan, Ezelden, dededen vatan. Kavimler oynasa da yerinden, Kimi Türk boyu kýmýldamadý, Vaz geçemezdi çünkü kadýný erinden, Yiðidi yurdundan… Orta Asya’nýn bozkýrlarý engin, Nice devlet doðdu orada, nice din...
Hakka tapmak Türk’ün karakteri, Saltýk Buðra Han, Seçti son hak din Ýslamiyet’i, Kurumadan daha teri, Halký da toptan geçti, Karahanlýlarý yaptý ilk Müslüman Türk devleti. Ve Kutatgu bilig’le erdiler Mutluluðun sýrrýna, Ve Divan-ý Lügatit Türk öðretti Araplara, Türk’ün gönlü gibi dili de zengin.
*Gazneliler
Çýnar gibi ulu, Türk soyunun Memluk kolu, Maveraünnehir ‘den akýp bir nehir gibi Erip Afganistan’a, Gazneli oldu. Ve kurup bir büyük ordu, yürüdü Hindistan’a. Ýslam’sa bugün Bangladeþ Ve hem kardeþ hem Müslüman’sa bugün Pakistan, Bilesin Gaznelilerden. Ve Kaþgarlý Mahmut iþte bundan, Sultan unvaný kullanan oldu ilk Türk hakan!
*Selçuklular
Kýz almak gibi bir þeydi, Varýp yâd ellere Baþka topraklarý vatan edinmek Türklere. Ve güneþin doðduðu yer “Anatolia”nýn güzelliði destandý dillere. Çaðrý Bey gördü beðendi ve döndü bol ganimetle ilk. Ve gözü kamaþtý Türk beylerinin. Tuðrul Bey büyüttü, Türkmen Boyu ile everdi, Ve Alp doðdu, Adýný Selçuk Bey verdi, O da Malazgirt’te Bizans’ý periþan edip Aslan oldu. Ve açtý Türkün yolunu, O gün deðiþti Bizanslý güzelin adý,, Evlatlarý doðuran ve doyuran Anadolu oldu, Ve o gün bu gün Anadolu hep Türk yurdu.
Öyle doluydu ki göðsü sütle, Ve öyle candan, öyle kývançla emzirdi ki ana, Sýðmaz oldu Selçuklu kýrk saatte ana kucaðýna, Ve kýrk günde konuþtu. Kýrk haftada yürüdü, Kýrk ayda pusat kuþanýp cenk etti. Az gitti uz gitti, Ýpek yolunu, baharat yolunu dümdüz etti. Ondan soruldu, Kutsal kent Kudüs, Ve tüm Akdeniz sahilleri… Büyüdü Rusya’dan Hicaz’a. Yürüdü gitti Afrika’ya, Daha da ileri. Ve büyüdükçe vatan, Çoðaldý düþman… Baþladý Bizans oyunlarý, Vazife çýkardý kendine Papa… Kimi çapulcu, kimi kont, kimi þövalye ama hepsi Hýristiyan, Oradan buradan toplama, derme çatma ordu, Yüz binlere ulaþýp düþtü yollara, Ve geçildikçe Fransa, Almanya Macaristan, Yakýp yýkan sel gibi arttý, Ve aktý Türk yurduna. Ama aþýlmaz daðdý Anadolu. Ve geçit vermedi Kýlýçaslan, Her yiðit Selahattin Eyyubîydi, Her yiðit Sultan Mesut! Ve iki yüz yýl süren onlarca haçlý seferi, Ve baþladý taht kavgalarý… Ve Karahitaylar, Fatýmiler, ve isyanlar, Ve yine bozuldu Türk birliði, Menteþe oðullarý, Hamit oðullarý, Candar oðullarý, Germiyan, Aydýn, Karaman ve Saruhan… Daha da kim varsa oðullarý diye anýlan, Mantar gibi çýktý ortaya aniden. Söðütte Küçük Bir beylik, Osmanlý oldu oðullarý ile anýlmayan belki tek ve ilk… Az zamanda bal yaptý ve o da oðul verdi. Hem de ne oðullar…
*Osmanlýlar
Adaletli ve merhametliydi ve vicdan sahibiydi Osman Gazi, Þeyh Edebali’den alýp el, Kurdu Cihan devletini.
O da beydi, Ve babasý gibi kahraman, Geniþletip büyüttü topraklarý Gazi Orhan.
Çok akýllýydý, Ve bilgeydi çok, Peygamberin övgüsüne mazhar olan komutan. Fethedip Ýstanbul’u Fatih ‘de oldu, Çað açýp çað kapayan Sultan Mehmet Han.
Doldurdu hazineyi aðzýna kadar, Seferden sefere koþan, Ýlk Osmanlý halifesi Aklý Selim Yavuz Sultan.
Ve Türk gölü yaptý Akdeniz’i, Avrupa’yý eyaleti Osmanlýnýn, Nizam padiþahý muhteþem Kanunî Sultan Süleyman. Ve ölümsüzler arasýna katýldý: Barbaros Hayrettin ve Sokullu Mehmet paþa ve Mimar Sinan. Ve üç kýtaya yayýlýp anlý þanlý cihan imparatorluðu oldu Osmanlý…
Ve Fetret devri, Yine Ýslam’ýn þerefi, Þanlý tarihin gururu göðüslerde. Adýmlar atýldý büyük, Adýmlar ileri. Ama aðýr geldi Osmanlýnýn omzuna binen yük. Aðrýyordu kütük gibi þiþen baþý. Yol yorgunuydu çünkü koca Türk. Kaya gibi duruyordu dimdik, Ýstiyordu ama gidemiyordu artýk ötelere, Yerinde sayýyordu, Taþýmýyordu ayaklarý, Kayýyordu gözleri Ve daha sýk bakýyordu artýk arkaya. Yatak serdiler altýna, Yattý ama uyumadý, Sýðmýyordu çünkü cüssesi üç kýtaya. Yeltendi bir ara ama kalkamadý ayaða, Çünkü tartmýyordu aðrýlaþan baþýný, Çok iri de olsa ayaklarý.
Ýngiliz hekim, Koydu tanýsýný, Hasta adam, Ulaþmak þöyle dursun menzile, Dönemez artýk geldiði topraklara bile. Paylaþmak lazým mirasý, Kim hangi mýntýkayý isterse alsýn, Ben deniz aþýrý ülkeyim Karadeniz bana kalsýn! Ve geldi Boðaza o kansýz, Yanýnda Anzak, Avusturya, Fransýz, Ve daha da sayýsýz ulus donanmasý. Kor düþürdü analarýn yüreklerine, On binlerce kýnalý kuzunun düþman ateþi ile yanmasý; Fakat þerden, hayýr doðarmýþ, Çanakkale’de parlayýp yanmasýný gördü bir yýldýzýn cihan! Ve yüreklere su serpti, Asrýn dâhisi, Çörçil’in amasý olan o büyük Adam!
*Türkiye Cumhuriyeti
Dünya boyanýrken kana, Çöreklendi yýlan Balkan’a. Nifak sokup Ýngiliz Müslümanlarýn arasýna, Sebep oldu Arap Yarým Adasýndaki isyana. Bir bulut çöktü Yurdun üstüne kapkara, Yas etti yer, gök, deniz, Karalar giydi Anadolu, Yürekler gibi vatan da oldu parça parça.
Ege’den girince Yunan, Kuva-i Milliye oldu ilk uyanan: - Bize göz gerek, ileriyi görecek, Akýl gerek, doðru karar verecek… Kelle deðil, bize baþ gerek, Hani Anadolu cömertti, Ve daðlarý gibi sert ve mertti hani adamlarý? Topraðý gibi bereket berekketti kadýnlarý hani? Tutsaklýk kader mi, Nerede baþ olacak yiðitler, Nerede bizi derleyip toparlayacak o büyük lider?
Dile geldi Millet: -Bize baþ gerek, El ayak, kol bacak sapasaðlam, Hele de yürek. Ama baþ kütük gibi, Yönetemiyor koca cüsseyi, Bize baþ gerek! ..
Daha önce Türk yurdunda Yaþanmamýþtý böyle bir gece. Görmüyordu göz gözü Geçmez olmuþtu memlekette Ýstanbul’un sözü. Ne bitiyor, ne bir baþka yere gidiyor, Kýpýrdamýyordu bile yerinden, Bütün yurdu saran o zehir gibi koyu karanlýk. Tükenmiþken bütün umutlar, Dalgalandýrdý Samsun semalarýný Bir ýþýk. Ve sardý parlak bir yýldýzý, Ak pak bir hilal. On dokuz Mayýs þafak vakti ufuklar oldu al al. Büyüdü yýldýz, Büyüdü yaklaþtýkça ay, Bayrak oldu göðsümüzde, Dalgalandý Mustafa Kemal! Ve haykýrdý: Baþka yol yok, ya ölüm, Ya istiklal!
Ve Ýnanýp toplandý büyük önderin etrafýnda Aydýn - cahil, iþçi, çiftçi aða, bey… Kadýn erkek, Tek yürek olup yürüdü Erzurum’a büyük bir heyet. Ulusal egemenlik kararý alýnca kongre, Ana, baba, Amca, dayý, Bacý aðabey Seve seve uyarýz dedi biz bu emre. Vardýlar Sivas’a. Zengin, yoksul, Þeyh, derviþ. Baktýlar, Esaret ölümden beter, Yoksa bir ülkede Hürriyet, Orada zillet vardýr, Hakaret ve eziyet görür orada insan, Zincire vurulur orada Ýslamiyet, Yaþayamaz orada Müslüman! Yeter deyip uyandý asýrlýk uykusundan Baþkaldýrdý bu zulme Toplanýp Ankara’da yüce bir Millet. Ve kadýnlar cephane oldu, Erkekler silah, Ve Patladýlar “Allah Allah! ” nidalarýyla, Ýnledi dað, deniz, orman, Atýldý yurttan Düþman, Ve 29 Ekim 1923’te edildi Cumhuriyet ilan!
Ey Türk Genci, Varlýðýna, birliðine, dirliðine sahip çýktýkça sen, Delinmez yaðýz yer, Yarýlmaz mavi gök. Yer de sensin, gök de sen!
Necip Zeybek Sosyal Medyada Paylaşın:
NecipZeybek Çöreotu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.