giden gitti sen kal dedim yolumda esen ýlýk rüzgâra deðmese yüzün penceremdeki ýþýða koynumdan çýkmýþ olsa da bahar gözümde hâlâ canlý beyaz kardelenler uzanýyorlar düþüme çocuk bakýþlarýyla
sen sert rüzgârla yeri sývazlayan serviler gibi bahçemde kal dedim gidip sana mutluluk közleyim ýsýrýnca tadý damaðýnda kalsýn benim ocaðým da böyle yansýn desin birileri böyle olsun yar uysun her mevsime
sen de gittin yapraklar ne renkti görmedim gündüz geceye mi evrilmiþti sesin öncede mi yoktu yoksa ben mi duymadým kimin yoksul kalbinde çarpýyordu yüreðim vermeyi bilmiyordu bir sevda çöreði hep kendineydi kendi