derdi yok sokaðýnda otururdum iþçi ellerim makinede duyumsardým iþçi olduðumu acýktýðýmda karýn tokluðuna çalýþmanýn ne demek olduðunu
hep önüne eðilmekten ileriye akamazdý iþçiler yükselir giderdi karþýlarýndaki dað anlamazlardý nasýl bir að atýlmýþtý üstlerine nasýl bir duman
girerlerdi içlerine sivri minare uçlarý gibi boðar, karartýrdý havayý birileri bir müzik çalsýn isterdi sokak çevreyi umutla saracak ýlýk bir yara bandý bir þarký sýmsýcak
karanfil sokaðýndan geçerdim evler birbirinden uslu insanlar öyle yumuþak bir yumak atýlýrdý sanki ortaya ve.. kedi insanlar oyalanýrdý
bir þey verirlerdi elimize bizim üstümüzü örtmeyen kara bir silah bölünmez ekmek bilmezdik birbirimizi vurduðumuzu balonlar uçuruyoruz sanýrdýk göðe oysa biz deðildik insanlarý çift çift öldüren nede korona virüsler
kimse iþçi olmasýn derdi yok sokaðýnda sokak taþýmayý bilmiyorsa kolunda koltuk deðneði yaralý bir çok anneyi baðrýna taþ basan yüreði buz tutsun diye dua eden babayý.
iþçi ellerim makinede kulaðým kapýda dinlerdim bu çýkmaz sokaðý en çok da duyulurdu anne sesleri çocuk seslerine karýþarak..
1 Mayýs 2020 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.