Raylarını Çoraklaştıran Vagonların Yolcusuna Sükutu

Sakýn yüz çevirme
hicri doðumludur sessiz çýðlýklarým


çocukluðumun tren vagonu kulaklarýmda
bir avuç çöl korkusu serptim
bütün çirkinliklerime
yine de gözlerim kamaþýrdý
gýcýrdadýkça ayrýlýk
ve ne zamanki yeni bir istasyon adý anýlsa
babamýn sesi yaðlý bir ilmik olurdu
annemin boðazýnda...

yolculuktan mý bilmem
aþkýn yüksek sakýncalý göstergesi
çocuklar doðardý
hüzne karþý gardýný alarak...


madem her insan kundak ile tabut arasý
sinsi bir yýkýmdýr
farklý diller konuþma arzusu varken
tek bir dili dayatma sancýsý
türkçe bilmek mi lazým, hayýr
çocuk aklý iþte
anlamýyorlar
dil uçumlarýnda yolculuða sürüklenen
gitmeleri...

Mesela babam
her öfke halinde 29 harfin hepsini yakardý
cümlenin bir baþlangýcý
bir sonu var derler
ki, yoktu!
O, virgülü koyarken
noktayý intihara sürüklerdi...


raylarda olmayan vagon diyorum
senin hayalini kurduðun
hikayesini
yalnýzca annemle ikimizin bildiði...


adý baþka þimdi detone dünyamýzýn
gözlerinde gülümseyen bir yüz bulamazken
evren herkesin,
avucuna aðlayan bir el dilenirken
kötürüm halkasýnda tüm insanlýk
halbuki tren bir oyalanmadýr raylar için
sýkýþýp kaldýkça bir meczup sevgili gibi
Sevmek, çýðýrtkan tren ýslýðý
annemin " þimdi nereye ahmet "
yol üstü þarkýsý
memur babamýn hep traþlý yüzüne çarpardý
usulca sýyýrýp geçerdi yanaklarýný
kardeþlerimin suratýna konardý
trenin ritmik sesinde bir aðrý debelenirdi
mülteci olmak
ödünç verilen merhamet kadardý
çekimser kalýrdý bedenlere...


dumaný yolculuk kokulu trenin
vagonlarýnda b-ölünür
raylarýnda geride býraktýðým çocukluðum
üstelik tepemde
bir bir kayarken yýldýzlar
minnacýk avuç içleri kýz kardeþimin
sýmsýký sararken bez bebeðini
bir can varmýþ gibi teninde
fotojenik bir acýyla
tutup havaya kaldýrýrdý
yerin göðün sahibine
O da emanettir bize diye...

biraz buz tutmuþ yanak
biraz da geçmiþ zaman kipiydim
hikâye ile rivayet karýþýmý
beni alýp giderken raylar,
vagonlar avare
babam vurdum duymaz,
üstelik üþütürdü
yüzüme çizdiðim çocuk karanlýðýmý
asýk yüzlü tren garlarý
bir de anamýn kollarýndaki kardeþlerimi
Ve ne çok karanlýðýn farklý tonu vardý
ýsrarla bir tek gördüðüm
kanat çýrpan
vagon içindeki yarasalar...

soluðumu kesen terk ediþlerin
cinnet saatlerinde
yorulmuþ ruhumun vagonlarýna
demir bir baston olurdu raylar...

dudaklarýmýn göðü delen çýðlýðýnda
çok fazla sallanmasaydý vagonlar
bu kadar depreþmezdi belki
kimsesizliðim...


tropikal bir migren aðrýsý kadar
yol periþan
Ve dibe vuran ayrýlýklar kadar
varmaya tövbelidir
Martý Denizine
Gün Batýmýna
Kör Iþýðýna
ve vagondaki her sükût mühürlüdür!

yolculuk riyada
buðulanan bakýþlar bilese de raylarý
ayrýlýk gam yüklü bir katar
gider sinsi sinsi gýcýrtýlý rayda
ezer düþlerimi
gazoz kapaðýnýn üzerinden geçilmiþ gibi

sakýn yüz çevirme
bir vagon var ruhumda çýrpýnan...

Gitmek,
doðmayý ummak gibi lüzumsuz!

kaldýr beni raylardan
tut ellerimi , býrakma
her tren ýslýðýndan
korkup kaçacak bi haldeyim...






Sosyal Medyada Paylaşın: